H19

'Dit schiet niet op,' mompel ik.
'Het was een slecht idee om haar mee te nemen, zegt Diamantar.
'Dat bedoel ik niet,' zeg ik.
Omdat Cecile en Nitor nu met ons mee moeten, kunnen we niet meer vliegen. Dus is ons snelste vervoersmiddel geen optie meer.
'Sorry! Sorry!' Roept Cecile vanaf Nitor. Nitor heeft zich zelf vergroot om toch nog enigzins van nut te zijn onderweg. Het schiet iets sneller op dan wanneer we gewoon zouden lopen.
Ik zit op Diamantar, natuurlijk.
'Het is niet erg,' roep ik terug.
Het grootste probleem is gewoon dat ik wéét dat we dichtbij zijn, maar dat ik geen idee heb waar ik moet zoeken om mijn vader te vinden.
Het leven is gemeen, waar zijn mijn instincten gebleven.
'Nitor rui-'
'-kt kwaad vanuit het Noorden,'maakt Diamantar Ceciles zin af, Dat zei ik een uur geleden ook al, maar niemand luistert.' Waarom klinkt Diamantar zo boos?
'Sorry,' mompel ik.
'Het ligt niet aan jouw,' zegt Diamantar verdedigend.
'Aan wie dan?' Had ik niet moeten vragen.
'Aan Ce-'
'Laat maar, ik wil gewoon voorderingen, en niet de heletijd in rondjes lopen,' zucht ik.

'Laten we hier overnachten.' Cecile legt haar dekens al neer op een beschud plekje onder een dikke boom.
'Oke,' mompel ik. Ik ben moe van al dat zitten op Diamantar. Ik heb er een pijnlijke rug van.
'Wat eten we vanavond?' Vraag ik Cecile als we alles hebben neergelegd en als Cecile een vuurtje heeft gemaakt.
'Vlees?' Vraagt Cecile terwijl ze de etens bundel tevoorschijn haalt.
'Jum,' zeg ik.
'Ik ga op jacht, maar ik blijf dichtbij,'verzekerd Diamantar me,''Je hoeft maar te roepen en ik dood ze.
'Is niet nodig, ga maar gewoon,' zeg ik.
Ik ga naast Cecile zitten en pak een stukje gedroogd vlees. Ik eet het met smaak en een stukje brood. Het is iniedergeval beter dan wat ik zelf maak. Achja. Lilith de geweldige kok.
'Hoe smaakte het?' Vraagt Cecile terwijl ze tegen Nitor's warme vacht aankruipt om zich op te warmen. Nitor ziet er warm uit met die dikke warme haren.
'Lekker,'mompel ik moet. Mijn ogen zijn aan het dichtvallen. Waar is Diamantar? Ik wil onder zijn vleugels slapen, tegen zijn buik. Zoals altijd.
'Hij blijft lang weg,' mompelt Cecile. En meteen dan ga ik Diamantar's gedachten zoeken. Ik vind ze een eindje verder op bij een meertje, hij zit te zwemmen en komt net uit het water.
'Wat is er?' Diamantar is bang dat er wat met míj is.
'Niets, waarom duurt het zo lang?'
'Ik neem een bad, ik kom e-
Diamantar wordt onderbroken. Ik voel iets, een aanwezigheid bij Diamantar in de buurt.
'Diamantar? Diamantar?' Vraag ik bang. Terwijl ik begin te rennen. Ik merk niet eens dat Cecile en Nitor achter me aan komen.
'Diamantar,' gil ik. Dan voel ik een steek, een steek in mijn linker been, maar als ik kijk is er niets met me.
'Aahww,' kreunt Diamantar in mijn gedachten.
'DIAMANTAR!' Gil ik, maar ik kan niet verder rennen, mijn been... Het doet te veel pijn. In mijn geest zakt Diamantar door zijn knieën. Hij is degene die echt gewond is. Ik voel hoe er iemand voor hem komt staan, een wapen heft... en...
Ik wordt op Nitor gehezen, Cecile grijpt me vast en op Nitors rug gaan we Diamantar helpen.