Chapter 24

Daviënne Aphrael Price

Ik glimlachte geforceerd naar Milicent die tegen me aan het praten was. Ik haatte vanavond. Het bal was het probleem niet zo zeer, het was allemaal prachtig en met Theodore was het heel gezellig. Waar bleef hij trouwens? Hij was al een kwartier weg terwijl hij alleen even iets te drinken zou gaan halen en nu zat ik hier dus al tien minuten met Milicent die maar door bleef ratelen over hoe geweldig ze het vond en over het feit dat ze vannacht nog terug ging naar huis en dat ze haar ouders zo had gemist. Eindelijk zag ik Theodore mijn gezichtsveld binnenkomen. Zodra hij bij ons was aangekomen besloot Milicent dat ze beter weer kon gaan en voor het eerst sinds ik erachter was gekomen dat mensen dachten dat Theodore en ik gevoelens voor elkaar hadden was ik blij met dat gerucht. 'Je bent een held,' zei ik terwijl ik de licht bruisende rode wijn aannam. 'Bedankt, zullen we gaan voor ze besluit om samen met haar date naar ons toe te komen?'
Ik stemde in en we liepen verder door de massa toen er iemand tegen me aanliep en een koude wijnvlek zich over mijn jurk verspreidde. Toen ik zag wie er tegen me aan was gelopen begon mijn bloed te koken. 'Kijk eens uit je doppen Lompbottom,' snauwde ik hem toe en meteen trokken we alle aandacht naar ons toe. 'Jullie staan onder een mistletoe.'
Luna's stem was dromerig als altijd. Ik keek op en zag dat ze gelijk had, Neville en ik stonden onder een mistletoe. 'Leuk,' zei ik en ik zette een stap naar achter maar kreeg meteen een zacht duwtje in mijn rug naar voren. Ik keek woedend naar Cho, ze wist dat als er iets was dat ik niet wilde op dit moment dat dit dat was. 'Jullie moeten zoenen,' zei ze en ik merkte dat iedereen dit wel een interessante ontwikkeling vond. 'Zak in de stront Chang,' zei ik zeer gemeend.
Helaas had ze anderen geïnspireerd en besloten Crabbe en Goyle en nog een paar andere leerlingen te roepen dat we moesten zoenen. Omdat er geen enkele manier was waarop ik anders weg kon drukte ik een kus op zijn want maar daar waren ze niet tevreden mee. Smith gaf me een duw waardoor ik tegen Neville aanviel. Hij sloot zijn armen om me heen, ik dacht vanuit automatisme maar toen ik in zijn ogen keek zag ik verontschuldiging. Hij boog iets naar voren en drukte zijn lippen op de mijne. Ze waren zacht en warm. Bijna meteen liet hij me los en beende ik samen met Theodore die mijn jurk opdroogde naar de andere kant van de zaal. 'Ik heb behoefte aan onze grap morgen, ik verstuur hem wel.'

Sorry, ik was vergeten deze vraag in het vorige hoofdstuk te beantwoorden: Matzz1Dxoxo aan mij: Huilt ze omdat ze gefrustreerd is? Ja, haar leven is de laatste tijd echt veranderd in een puinhoop en ze kan niet eerlijk zijn tegenover Theodore die als een broer voor haar is dus ze is behoorlijk gefrustreerd.