H17

'Dat is... eh...' Cecile stotterd voor de eerste keer. Volgens mij stotterd ze verder nooit.
'Ja?' Vraag ik nieuwschierig.
'Nou... heel zielig,' zegt ze. En ze omhelst me. Twijvelachtig sla ik een arm om haar heen.
'Wat?' Fluister ik vragend.
'N-nou, jouw verhaal... dat is zo zielig.' Ik voel een druppel water over haar wang tegen mijn nek lekken. Ik voel haar snikken.
Ik krijg een brok in mijn keel en dan voel ik ze ook. Tranen, de veraders. Ik huil, ik huil zoals ik nog nooit heb gedaan.

'Lilith? Slaap je al?' Dit is de zoveelste keer dat Cecile dit vraagt, en telkens heb ik "ja" geantwoord. En telkens viel ik net als ze dat vroeg bijna in slaap.
'Ja...' zeg ik. Ik vraag me af hoe laat het is.
'Ik... ik weet niet... maar ik wil je helpen...' Huh? Ik wacht af tot ze verder praat.
'Zou ik mee mogen met jouw en Diamantar? Je helpen met wraak nemen?' Vraagt ze verder. Ik ben totaal verbaast.
'Mij helpen?' Vraag ik.
'Oh, ik wist dat het geen goed idee was... laat maar...' fluistert ze, en het is even stil.
'Nee, natuurlijk mag dat niet, het is te gevaarlijk!' Fluister ik.
'Hmmm-mmm... we hebben Nitor, toch?'
Uit de andere kamer klinkt een luid gesnuif.
'En Diamantar,' zegt Cecile snel.
'Ik blijf haar niet mogen,' zegt Diamantar.
'Dat weet ik, maar ik mag haar wel,' is mijn antwoord.
Diamantar zegt niets terug.
'Misschien, mag je mee,' zeg ik. Maar dan val ik in slaap. Het was een drukke dag. Eindelijk zit mijn buik vol.

"tik" "tik" "tik"
Er vallen druppels op de bladeren onder de ruïne. Het klinkt zachtjes maar mooi.
Mijn ogen trillen, en ze gaan open. Ik luister naar de druppels. Het heeft lang niet geregend.
'Het regend,'merk ik op. Onnodig.
'Weet ik,' zegt Cecile in de kamer hiernaast. Ik ruik dat ze brood maakt, mijn maag rommelt.
'Dan kan ik vandaag niet vertrekken,' zeg ik.
'Waarom niet?' Vraagt Cecile, ze steekt haar hoofd langs de ingang.
'Omdat er na regen altijd mist komt in deze bossen,' zeg ik.
'Is dat erg? En hoe weet je dat?' Vraagt Cecile terwijl Nitor achter haar verschijnt.
'Ja, als er mist is kan ik bijna niets zien en is alles bedempt, ik heb al mijn zintuigen nodig. Geleerd op school,' voeg ik er aan toe.
'Goede morgen,' Diamantar opend ook zijn ogen en snuifd de lucht in,''Het regend,' merkt hij op.
'Weet ik,' zeg ik,'We gaan vandaag niet op pad.'
'Brood?' Vraagt Cecile,'Het is vers.'
'Ja, lekker,' zeg ik.
'Lekker geslapen?' Vraagt Cecile als ik een hapje neem.
Ik steek mijn wijsvinger op om aan te geven dat mijn mond vol zit, Cecile wacht geduldig.
'Ja, prima,' zeg ik dan.
'Dacht ik al, je woelde niet zo als toen ik je vast gebonden had.'
Diamantar gromd, hij is niet blij dat ze ons verslagen heeft die keer.
'Hmm-mmm,' zeg ik met mijn mond weer vol.
'Maar heb je al nagedacht? Over dat ik mee mag?' Vraagt Cecile opgewonden. Dat heb ik inderdaad gedaan.
'Je mag mee,'zeg ik.