Foto bij Opdracht 6.

Kaichou wa maid-sama!

Het was weer zover en Takumi zat verveeld op zijn stoel. Wat er zou komen irriteerde hem, om het nog zo zacht mogelijk te zeggen. De leraar was vast besloten dat hij en Saia een goed team zouden vormen. Dit irriteerde hem. Het enige wat Saia ooit kon doen was slapen, slapen en nog eens slapen. Het was alsof Saia nooit wakker was. Het had Takumi niet uitgemaakt met wie hij had moeten samenwerken, zolang het Saia maar niet was. Het lot had alleen een ander idee, hij zat samen met Saia. De rook kwam bijna letterlijk uit zijn oren. Zijn gezicht stond op onweer en iedereen had door dat ze beter niet in de buurt kunnen komen. Saia daarentegen keek slaperig op. Had ze dat nou goed gehoord? Moest ze samenwerken met Takumi, Usui Takumi? Haar hart maakte een klein sprongetje. Ze had altijd al iets voor de blonde jongen gehad, maar waarom zou hij ooit wat met het rustige, stille en saaie meisje omgaan. Ze slaakte een zucht en zakte neer op haar tafel. Het moment dat Saia neerzakte op haar tafel, slaakte Takumi een zucht. Hij kwam langzaam weer tot bedaren. Het zou nog een lange dat voor hem worden.

Takumi had het liefst niets gedaan en Saia al het werk laten doen, maar hij durfde zijn reputatie als beste student niet te riskeren. Takumi startte zijn zoektocht om Saia te vinden en liep door de gangen van school. Hij vond iedereen wie hij niet nodig had: Misaki, Shouichirou, Sakura en Shizuko. Takumi vroeg iedereen of ze wisten waar Saia uithing, maar niemand kon hem verder helpen. Na bijna een half uur van zoeken was Takumi van plan om zijn zoektocht op te geven. Hij sjokte door de gangen, maar stopte bij de bibliotheek toen hij een zacht gesnurk hoorde.

De nieuwsgierigheid van de gefrustreerde jongen kreeg het beste van hem en hij besloot om toch maar te kijken of Saia daar misschien was. Langzaam opende hij de deur en met geluk, of ongeluk, vond hij Saia. Ze lag uitgeteld over een tafeltje heen. Takumi besloot om maar dichterbij te komen en hij stampte op het tafeltje af waar nog steeds Saia’s slapende figuur lag. Het was te zien dat ze bezig aan het project was geweest, de tafel was bezaaid met papieren, boeken en pennen. Takumi vond het grappig om te zien dat ze zelf in staat was om met een boek op haar hoofd in slaap te vallen. Hij keek nieuwsgierig op een blaadje en zag een inktlijn over het blaadje lopen wat verraadde dat Saia tijdens het schrijven in slaap was gevallen. Takumi nam een betere kijk op haar gezicht en kon een kleine plasje met kwijl zien dat zich had gevormd rond haar mond. Het was een grappig gezicht, bijna schattig eigenlijk. Ondanks dat had Takumi bijna de neiging om Saia een tik tegen haar hoofd te geven, bijna. Hij hield zichzelf in en gleed in een stoel tegenover het slapende lichaam.” Wordt wakker!” De stem van Takumi klonk luid door de bibliotheek.

Er klonk een zachte kreun uit de mond van het slapende meisje. De kreun werd snel gevolgd door een slaperige en ruwe stem. “Mam! Nog 1 minuutje!” Takumi keek raar op en prikte Saia in haar arm. Hij hoopte dat dit zou helpen, maar de enige reactie die hij kreeg was een laag gebrom dat opborrelde uit het slapende meisje. Het oog van Takumi trok samen, hij werd licht geïrriteerd. Met een nors gezicht zakte hij terug in zijn stoel en begon met zijn vingers nerveus op de tafel te tikken. Zijn ogen keken hoopvol naar het meisje, hopend dat zij zou reageren op het irritante geluid. Er kwam geen enkele reactie.
Takumi werd langzaam rood, net zo rood als hij die morgen was geweest. Het enige wat nog ontbrak was de rook die uit zijn oren had moeten komen. “Saia! Sta nu op!”. Zijn stem klonk nogmaals hard door de ruimte. Alweer geen reactie. De eens rustige jongen stond bijna op springen. “We moeten nu werken! Anders lukt het nooit!” Van stress en woede gooide hij het boek van Saia’s hoofd. Het boek maakte een doffe plof ergens in de ruimte.

Het slapende lichaam bewoog zich heen en weer. Het gezicht van Takumi klaarde op, misschien is het nog niet gedaan. Zijn hoop zakte snel weer weg toen hij het meisje hoorde mompelen. “Later..nu nog niet, ga we-…zzzzzz..” Het lichaam zakte weer in en nam de tafel in beslag. Verslagen zakte Takumi weer in de stoel, het was gewoon geen doen. Hij besloot dat het moment dat ze wakker zou worden hij haar een preek zou geven die ze niet snel zou gaan vergeten.

Er gingen 5 minuten voorbij er Takumi besloot maar een boek te pakken, als hij zat te wachten kon hij het zichzelf in ieder geval een beetje naar zijn zin maken. Sloffend liep hij naar de kast en trok er het eerste en het beste boek uit. “Crackers….lolly’s…ijs.” Takumi keek langzaam om. Hoorde hij nou net Saia praten? Hij trok zijn wenkbrauw op en liep terug naar zijn stoel. De hele weg hield hij zijn ogen gericht op het meisje bij de tafel. Er kwam nog wat gemompel en Takumi lachte in zichzelf. Dit zou geweldig materiaal zijn om haar later mee te pesten als ze wakker zou worden. Hij sloeg zijn boek open en liet zijn ogen over de pagina’s glijden. Hij merkte al snel dat het een slaap verwekkend boek was. Langzaam dommelde hij in slaap. Takumi sliep bijna toen hij Saia wat hoorde mompelen, iets waardoor hij direct wakker werd.

“Takumi, ik hou van je”

De ogen van de jongen opende wijd. Hij ademde scherp in en werd langzaam rood. Deze keer niet van boosheid. Langzaam vormde er een glimlach op zijn mond. Hij kreeg een gevoel van binnen wat hij nooit had gevoelt, zelf niet bij Misaki. Het voelde blij en warm. Dit was de eerste keer dat Takumi echte liefde ervoer.

Er zijn nog geen reacties.


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen