H9

Automatisch gaan mijn ogen dicht. Ik kan er echt niets aan doen, ik ben zo gewend aan het kussen met Metsa dat dit gewoon een instinct is.
Maar dan dringt het tot me door, degene die me in zijn armen houd is niet Metsa, het is...
'Aryen! Godverdomme! Wat doe je!' Boos ruk ik me los uit zijn armen, deze keer heb ik genoeg kracht.
Ik kijk boos naar Aryen's gezicht terwijl hij gelukzalig glimlacht en zijn ogen weer opend. Ik voel mijn hand trillen en ik doe graag wat mijn hand wilt wat ik doe. Ik sla Aryen hard in zijn gezicht.
'Au, waar is dat nou weer voor nodig,' vraagt Aryen geschokt wrijvend over zijn wang.
'JE MAG ME NIET KUSSEN!' Ik krijg het gevoel dat ik moet rennen, moet huilen en moet slaan, schoppen en krabben. Dat ik moet pijndoen.
'Rustig, rustig...' mompelt Aryen verdrietig,' vond je mijn kus dan niet lekker?'
'LEKKER?' Ik grom gewoon, ja, ik grom, net als Diamantar die achter me staat. Helaas durf ik hem niet om hulp te vragen want Blueä, de draak van Aryen, is véél groter. Blijkbaar is Blueä blij met dat verschil want ze snuift en schiet een klein vonkje vuur af. Net zo'n opschepper als Aryen.
'Ah, toe. Dit was mijn eerste keer, ik heb niet hier voor duizend keer met een slecht iemand gezoent, niet met de overgroot zoon van Galbatorix.' Wát?
'NU GA JE TE VER, METSA IS BETER DAN JIJ, VÉÉL BETER!' Ik ren op Aryen af en begin te slaan met mijn armen, eerst probeer ik hem in zijn gezicht te stompen, hij slaat af. Dan probeer ik hem in zijn buik te slaan, hij slaat af. Mijn laaste poging (weer in het buik) lukt gelukkig wel. Mijn vuist bort zich blij in zijn nog buik en ik duuw hem daar nog verder in.
'Lilith, alsjeblieft,' hijgt Aryen vermoeid als hij me weg duuwd. Ik beland op de grond en vanaf daar kijk ik hem woedend aan.
'Begrijp me niet verkeerd, ik ben echt verliefd op je. Nog steeds,' fluistert hij.
'Wees op iemand anders verliefd,' snauw ik hem toe.
'Kan niet, ik ben alleen verliefd op jouw. Weetje niet hoe pij-'
'Dat hoef ik echt niet te weten, weetje wat míj pijn doet?' Vraag ik dwars door zijn gepraat heen.
'Nou?' Vraagt hij me bezorgd.
'Dat jij mij wil en ik Metsa. Je moet me niet dwingen,' grom ik terwijl ik eindelijk opsta. Ik draai mijn rug naar hem toe.
'En nu ga je weg. Je had de kans te blijven, maar helaas. Dus doei, dit is de laaste keer dat je me ziet.' Ik draai me om en klim weer op Diamantar. Meteen vliegen we weg. Aryen blijft achter, hij doet voor één keer wat ik hem gevraagd heb.
Ik hoop dat zijn hart gebroken is, in stukjes. Versnippert.
Dat zou hem leren.
Maar toch...
Ik bijt op mijn lip, ik wil geen medeleiden voelen, al helemaal niet voor Aryen. Nee, dat mag niet.