178. || Rainbows ||

Ik werd ruw onderbroken door een vuist die in mijn maag stompte. Ik kromp kreunend ineen en kuchte wat pijnlijk. "-e verant-woordelijk-heid d-dat u-u appartement k-wijtraakt o-of niet...." zei ik met een schorre stem, en nog steeds ineen gedoken van de pijn in mijn maag. Justin kwam achter me vandaan. Ik kon zijn gezichts uitdrukking niet zien. Wou dat misschien ook wel helemaal niet. Want toen ik op keek, begon alles te draaien en werd ik kotsmisselijk. Niet veel later gooide ik dan ook al het eten dat ik vandaag nog niet verteerd had, eruit. Justin en Marvin waren uit het zicht verdwenen. De gitaartas op mijn rug was ineens een hele last en ik legde hem op de grond terwijl ik ernaast ging zitten en mijn ogen sloot. Zwarte vlekken brandden op mijn netvlies, en mijn hoofd tolde. "Gaat het een beetje?" vroeg de stem van een meisje. Verwoed opende ik mijn ogen. De wereld draaide, en met moeite kreeg ik het meisje in beeld. Ze was wat ouder dan ik, maar niet veel. Ze had bruin kroeshaar dat alle kanten op stond. Bezorgd keek ze me aan. De zwarte vlekken verdwenen langzaam en de wereld stopte na een tijdje met tollen. Maar de hoofdpijn en de misselijkheid bleef. "J-awe-l." stotterde ik schor. Ik stond snel op en keek om me heen. Waar is Justin?! Maar voor ik hem gevonden had begaven mijn benen het en ving het meisje me klungelig op. Waarschijnlijk omdat ze me lichter had ingeschat dan blijkt. "Ga even zitten." zegt ze en zet me op een bankje dat naast de weg staat. "Doe je hoofd tussen je benen." beval ze me en pakte iets uit haar zwarte schoudertas. "Waa-rom?" vroeg ik haar. "Doe gewoon. Dat helpt."
Ik deed wat ze zei, en het hielp na een tijdje echt. De duizeligheid verdween helemaal en de hoofdpijn werd minder erg.