177. || Rainbows ||

"Laat maar." zei ik na een tijdje. Dit ging hem duidelijk niet worden. Soms vraag k me af hoe sommige mensen hun examens hebben gehaald. "We zeggen nee tegen dit appartement, en zoeken verder. Oké? Dan wachten we tot we genoeg geld hebben voor een écht mooi iets." zei ik. Het was niet echt een voorstel, en Justin moest er maar mee akkoord gaan. Een nee accepteer ik niet in dit geval.
"Maa-"
"Geen ge-maar. Zeg die man dat de deal niet doorgaat." zei ik streng en duwde Justin richting Marvin. Zelf liep ik er met een boos gezicht achteraan. Waarom ik boos keek? Gewoon, dat komt dreigend over. Dat is stoer.
Volgens mij...
Agh, wat weet ik daar nou van.
"Uhh, de deal gaat niet door. Sorry mate..." zei Justin zachtjes en keek naar zijn tenen toen hij het zei. Marvin's uitdrukking veranderde meteen. Ik wist niet precies wat, het was een mengeling van woede en sarcasme. "Jij. Zegt. Nee, tegen. MIJ?" dat laatste woord schreeuwde hij bijna. Ik wist dat ik nu even voor superman moest spelen. Maar meer dan een halfslachtig zinnetje kwam er niet uit mijn mond. "Technisch gezien zei hij geen 'nee'..." zei ik. Marvin balde zijn vuisten. "Mij moet je niet boos maken, dat wil je niet eens." zei hij met een lage, dreigende bromstem. Ik zette nog een stap naar achter. In wat voor nesten had Justin ons nou weer gewerkt? Niet dat van een lief musje in ieder geval...
Meer een dikke adelaar. Met grote, gevaarlijke klauwen. En doordringende angstaanjagende ogen. Justin zet stilletjes een stap naar achter en komt achter me staan. Fijn hoor. Ik mocht het weer oplossen.
"Oké, we wouden je niet boos maken Marvin. En u vind vast een goed geschikt persoon voor dat appartement van u. Maar wij zoeken nog even verder. Het is niet onz...-"