O52. Elisa Romaine

Ik zakte in elkaar. Zonder dat ik zelf door had wat ik deed omhulde de kou van de vloer me. Ik keek recht vooruit maar zag niets. Een traan rolde over mijn wang en raakte de grond. Mijn ogen sloten zich langzaam. En toen besefte ik iets.
Ik sprong op en rende naar de telefoon toe, waarbij ik een soort ninja-achtige sprong maakte over de bank heen. Zo snel als ik kon toetste ik haar nummer in. Neem nou op, herhaalde ik in mijn hoofd tot ze op nam.
‘Met Cecilia.’ Hoorde ik aan de andere kant van de lijn.
‘Cece, kom hierheen. We moeten, nou ja, we… we…’ Ik struikelde over mijn eigen woorden.
‘Elisa, rustig. Kalm. Wat is er aan de hand? Is het het onweer?’ Het meisje praatte langzaam tegen me. Ik schudde mijn hoofd, waarna ik besefte dat ze dat helemaal niet kon zien.
‘Nee. Het is Embry,’ zei ik. Ik hoorde dat Cece haar adem in hield en beet zacht op mijn lip.
‘Is hij…’ Ze maakte haar zin niet af.
‘Dood? Nee. Springlevend maar extreem kwaad en verliefd,’ ratelde ik. ‘Hij probeerde me te zoenen. En toen wees ik hem af en nu is hij kwaad en hij is gewoon weg gelopen en hij geloofde niet wat ik hem vertelde en nu moeten we weg.’ Ik merkte aan alles dat ik zenuwachtig was, maar vooral door mijn overdreven gebruik van het woordje “en”.
‘Hij deed WAT!?’ riep ze uit. ‘Shit, Elisa, dat meen je niet?’
‘Jawel, Cece. Kan je nu alsjeblieft zo snel mogelijk naar huis komen? We moeten inpakken en zo snel mogelijk vertrekken.’ Ze humde instemmend en hing op. Ik begon al het licht in huis aan te doen en onze koffers te pakken. Ik begon meteen met het inpakken van mijn kleding, zodat we morgen nog weg konden. Deze plek had zo prachtig geleken, maar alles was nu over. In een paar dagen.
In mijn la stuitte ik op mijn laptop en ik ging ermee op bed zitten. Ik typte een verontschuldigend e-mailtje naar de school van Cecilia en zei ze dat er ergens een familielid was overleden. Het was vaag genoeg om te werken. Vervolgens ging ik verder met het inpakken was alles wat ik in die paar dagen uit had gepakt.