H7

'Lilith,'zegt een boze stem,'Lilith!'
'Wat is er?' Vraag ik, ik ben bang, de stem die ik hoor mag niet boos klinken, vooral niet tegen mij.
'Lilith, je hebt me alleen gelaten, helemaal alleen,' snauwd de stem,'en jij...'
'Sorry, sorry!' Smeek ik.
'Jij bent daar met... Die idioot, hoe durf je!'
'Het spijt me, ik wou niet dat hij hier was, echt niet, het spijt me zo! Ik was hier liever met jouw,' fluiter ik.
'Ja, vast. Je zult d-'

'Lilith? Wat lig je te woelen! Wordt wakker!' Iemand schud me door elkaar, en ik kreun.
'Lilith? Ben je wakker?' Iemand voelt mijn voorhoofd, ik weet wie het is, het is Aryen heel anders dan degene in mijn droom.
'Ja,'zeg ik, het lukt me niet om boos te klinken. Tranen lopen over mijn wang.
'Wat is er? Had je een nachtmerrie?' Vraagt Aryen.
'Nee, ja, misschien!' Mompel ik.
'Wie deed je pijn?' Vraagt Aryen, hij klinkt boos.
'Nee, niemand. Het was Metsa, hij vond het niet leuk dat ik nu met jouw...' fluister ik.
'Ha!' Roept Aryen,'Ik zei toch dat hij slecht is, nu geeft hij je nachtmerries!'
'Zo zit dat niet,' fluister ik, maar dan begin ik te huilen, hoe durf ik, zomaar weg bij hem gaan. Hij was mijn enigste steun. Hij beschermde me zo goed, altijd.
'Lilith, sorry! Sorry dat ik je laat huilen!' Aryen klinkt nu verdrietig, maar ik negeer hem, ik probeer mijn huilen in te houden.
Oh Metsa, sorry dat ik je alleen heb gelaten, sorry dat ik Aryen niet heb ontweken, sorry dat ik je niet heb meegenomen! Ik huil, om je.
'Lilith!' Roept Aryen uit, en ik moet harder huilen. Ik voel hoe hij me in zijn armen neemd en me heen en weer wiegt.
'Rustig maar, hij vind het vast niet erg, hij zoekt vast naar je!' Fluistert Aryen.
'J-ja M-metsa...' Mompel ik. En Aryen klemd me in zijn armen. Langzaam val ik in slaap.

'Wakker worden,' fluister Aryen liefdevol in mijn oren. Ik knipper met mijn ogen en zie het daglicht. Maar ik zie ook Aryen. Ik lig nogsteeds in zijn armen.
Mijn ogen worden groot als ik de vorige nacht herinder, Metsa heeft nu echt een reden om me te haten. Maar inplaats van te gaan huilen zoals vorige nacht reageer ik nu zoals altijd.
Ik sta op en ruk me uit Aryen's armen.
'Laat me los,' snauw ik hem toe. Hij is gemeen, Aryen, hij doet alles... expres. Maar nu klinkt het zo zwak, hij heeft me toch enigzins geholpen vorige nacht.
'O,' mompelt Aryen, hij kijkt naar beneden en grabbelt in zijn tas. Met een gebaar haalt hij er een koek uit en geeft die aan mij. Ik sla hem niet af, ik pak hem aan.
En daarna loop ik bij Aryen weg, naar Diamantar. Ik ga naast hem zitten en eet Aryen negeerend mijn koek op. Daarna neem ik nog een grote slok water en dan sta ik weer op.
'Ik vertrek,' zeg ik.
'Ik ga mee,' zegt Aryen. Ik wend me tot hem en kijk hem boos aan. Maar ik ga het gevecht niet aan, ik weet dat hij me toch wel zou volgen.
Boos draai ik me weer om en klim op Diamantar.