H13 * Terug

Het is nou alweer een aantal weken verder. Ik heb leuke jurken ontworpen en leuke accessoires, al wist ik niet dat ik dat kon. Gabrielle vond tijd dat ik weer naar huis terug kon. Hoewel ik de laatste weken niet meer aan thuis had gedacht, had ik toch zin om naar mijn ouders te gaan. Zouden ze me gemist hebben of zou ik om dezelfde tijd als in ik de tas ging er ook weer uit gaan? Dan was er eigenlijk geen tijd voorbij gegaan.

We liepen naar Coco's kantoortje. Daar was de tas, in een glazen vitrine. Ik deed het glas eraf en pakte de tas. Ik legde hem op de grond. Ik keek naar Gabrielle. "Ik zie je nooit meer denk ik, tenzij ik honderd word," zei ze. Ik snikte, hoe kon je nou iemand in een paar weken leren kennen en dan zo snel afscheid moeten nemen? "Ik ga je vast en zeker missen. Maar ik kan nog elke dag aan je denken, met die Chaneltassen," fluisterde ik. We omhelsde elkaar en ik stapte in de tas en zwaaide nog een keertje. Ik verdween in de tas. Opeens hoorde ik zacht gescheur. Ik keek naar mijn voeten, ze stonden in de tas, maar er was niks van een tijdmachine in. Ik stapte uit de tas. Het was nep, hij ging alleen maar kapot van mijn gewicht. Van ieders gewicht, trouwens. Ik keek op naar Coco. We begrepen het allebei, door deze tas zou ik zeker niet meer terug komen naar mijn tijd. Dit was bepaald geen tijdmachine, het was nu niet meer dan een kapotte tas. Ik begon te huilen. Nu zou ik echt nooit meer terug komen...

Wie zijn eigen gezelschap niet op prijs stelt, heeft meestal gelijk.
~Gabrielle Coco Chanel