H5

Gapend kom ik overeind. Gisteren was een vermoeiende dag. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en knipper daarna vlink. Het zonlicht valt op mijn oogleden en ik open mijn ogen. Zaterdag.
Ik haal een hand door mijn haar en wrijf met de andere in mijn ogen, er is iets, maar wat?
Ik wend mijn hoofd van de zon af en kijk naast me. Diamantar ligt naast me in zijn kuil lekker te slapen. Ik kijk naar buiten, de zon staat al hoog.
De zon.
Nee! Het was mijn bedoeling vróég te vertrekken, niet al in de middag. Ik kom razend snel overeind en ren naar het raam. Ja, het is echt al middag.
'Stom! Stom! God verdomme!' Roep ik uit het raam, beneden kijken een paar rijders op met een frons. Ik ga weer uit het raam en loop naar mijn buidel met kleren.
'Wat is er?' Diamantar klinkt slaperig en vermoeid. Blijkbaar heb ik hem wakker gemaakt.
'Niets, niets! Sorry dat ik je wakker heb gemaakt!' Ik kreun en rek me uit,'Stom, stom, stommer die stom! Het is al zo laat!'
'Weet ik,'zegt Diamantar tevrede in mijn hoofd.
'Wát? Was dit je bedoeling?' Snauw ik kwaad zijn kant op. Gisteren toen ik Diamantar mijn idee had uitgelegt had hij er weinig zin in. Blijkbaar wil hij zijn lessen niet in praktijk gaan uitproberen en wraak nemen op mijn vader.
'Misschien... ' Maar ik weet dat het echt zo is, ik voel in zijn gedachtens dat hij me expres heb laten uitslapen.
'Én bedankt,' zeg ik zachtjes. Dan pak ik mijn buidel op en loop naar de deur. Ik zie dat Diamantar een beetje aarzeld.
'Kom je nog?' Vraag ik.
'Ja, ja,' mompelt Diamantar, 'Waarom gaan we niet via het raam,' vraagt hij zich dan af.
'Omdat ik nog langs de keuken moet, we hebben eten nodig. Tenminste, ik ga niet alleen van vlees leven. En paddestoelen en bessen blijven ook niet altijd leven. Én het is nu zo goed als winter. Herfst.'
'Daar heb je een punt,' Diamantar vlogt me de kamer uit. We nemen de trap, omdat niemand ons bij de trappen kan zien, daarna lopen we heel rustig naar de keuken en halen daar een brood en 2 veldflessen weg. En nog een stuk kaas. Ik rol het allemaal in een doek en krijg een flasback gevoel. 6, 7 weken geleden stond ik op mijn 16e verjaardag, iets vroeger, mijn eten ook in te pakken.
Ik kijk even rond, en zie dat alle keuken mensen bezig zijn en niet op mij en Diamantar letten. Mooi.
Ik ga weer weg. Samen met Diamantar loop ik relax naar de deur, niemand houd ons tegen.
Ik grijns, Eragon had dus niet door dat ik wraak ging nemen en weg zou willen lopen. Mooi. Ik kan dus ongevolgt ontsnappen.
Ik stap op Diamantar, trek de bepakkig stevig vast en dan vliegen we er van door. Naar de lucht, op naar vrijheid.
'Snel Diamantar, voordat iemand ziet dat we bepakkig bij ons hebben,' fluister ik. Maar niet Diamantar antwoord, iemand anders.
'Gevonden, ik wist wel dat je iets van plan was.'