Prologue // Liam Payne

Met een klap sloeg de deur achter me dicht en met tranen in mijn ogen beende ik de gang op.
‘Liam!’ hoorde ik Louis roepen, en aan zijn stem hoorde ik dat hij huilde maar ik negeerde het. Ik wist niet wat ik moet doen. Misschien moest ik nar Niall en Zayn gaan welke ergens anders in het gebouw zaten, maar ik wist niet of ik mezelf in toom kon houden als ik voor hen stond. Ik wilde niet tegen ze schreeuwen, want het is toch niet hun schuld dat het zo is gelopen? Een stem in mijn hoofd zei me dat dat wel het geval is, maar ik drukte hem weg.
Voordat ik het zelf doorhad was ik het gebouw uitgelopen, of beter gezegd gestormd. Alles ging langs me heen, totdat ik opeens buiten stond.
‘Liam!’ ‘Liam, was is er aan de hand?’ ‘Liam hoe is het afgelopen?’ ‘Waar zijn de andere jongens?’ ‘Hoe voel je je?’ waren zinnen en woorden welke naar me geroepen werden, maar ik gaf geen antwoord. Ik begon steeds langzamer te lopen totdat ik tot stilstand kwam. De groep mensen - waarvan de hoofden niet te zien waren door de grote camera’s die ze droegen - gingen om me heen staan en bleven maar dingen aan me vragen. Ik hoorde de woorden wel, maar de betekenis ervan drong niet echt tot me door.
Ik zoog mijn wangen naar binnen, en beet erop om de tranen weg te drukken maar het werkte niet goed. Langzaam blies ik ze weer uit, waardoor ik met gebolde wangen in de cirkel van fotograven stond. Het kon me niks meer schelen dat ze foto’s van me maakte terwijl ik er zo bij stond. Niks kon me meer schelen. Niks, behalve wat er net was gebeurt.
Opeens hoorde ik een bekende stem tussen de andere en voordat ik het wist stond Paul naast me. Hij legde zijn hand op mijn schouder en probeerde me mee te voeren, maar ik bleef staan. Langzaam ademde ik een keer heel erg diep in en sloot voor enkele seconde mijn ogen om ze daarna weer te openen. Nog steeds waren alle camera’s en vragen op mij gericht.
‘Stop!’ schreeuwde ik, waarmee iedereen direct stilviel. Zelfs Paul hield op met mij in mijn rug te duwen.
‘Het is over, ik heb het niet kunnen redden. Dit is het einde van One Direction.’ En met die woorden rolde de tranen over mijn wangen en barste ik uit in een hysterisch gehuil. Ik voelde hoe Paul en een andere man me optilde, om me samen naar de auto te brengen maar het kon me niks meer schelen. Alles waar ik zo hard voor had gewerkt, was in een klap voorbij. One Direction was dood.