H74

Geruis gaat door mijn oren, hopelijk wordt ik niet doof. Ik kreun.
Waar ben ik okal weer? Ik probeer overeind te komen, en tot mijn opluchting lukt dat ook. Ik probeer mijn ogen te openen, maar ze zijn al open. Ik ben toch niet blind? Ik knipper met mijn ogen en het beeld verandert. Het wordt lichter, gelukkig. Ik ben dus niet blind.
Ik til een arm op en druk die tegen een van mijn oren. Na een paar keer drukken krijg ik mijn gehoor terug. Onder tussen kan ik al weer bijna zien.
'Doe haar niets, ik smeek u.' Wie is dat? Wat hoor ik? Waar ben ik? Het klinkt ruizend. Het klinkt... Ík ken die stem.
'Ik beloof u, als u haar laat... ik doe alles voor u... alles!' Wat?
'Ik houd je daar aan.' Ik begin te trillen. Ik weet opeens weer waarom ik hier lig, waarom ik hier ben. Waarom ik... Nee!
Ik kom nog meer overeind, opeens weer gevult met energie, maar dan houd iets me tegen. Er slaat iets op mijn nek, een puntje. Ik probeer scheel te kijken en te zien wat het is. Een zwaard.
Langzaam volg ik het zwaard omhoog met mijn blik. Het zwaard is van mijn vader. Nee! Nee! Het is voorbij, alweer. Hoe vaak zal ik nog denken dat het voorbij is? Vaak hoop ik, dan heb ik nog genoeg tijd om de rest wel te redden. Even kijk ik naar mijn vader, hij kijkt niet terug. Hij kijkt naar iemand die in de hoek van de kamer staat. Ik knipper met mijn ogen, maar ik zie hem of haar niet. Te veel schaduw.
Dan valt mijn blik op de rest van de aanwezigen. Mijn vrienden. Metsa is er niet bij dus waarschijnlijk is hij de gene ik de schaduw. Maar daar let ik niet op, ik kijk naar mijn vrienden. Ik met mijn over dosis schilden heeft de explotie beter overleefd dan mijn vrienden.
'Nee! Nee!' Gil ik. 'Nee! Nee!' Moeizaam kruip ik naar de dichtbijzijnde silowet, tenminste dat probeer ik.
'Niet bewegen,' zegt mijn vader. Bang kijk ik hem aan, tranen rollen over mijn oog hoeken.
'Of wat?' Weet ik er uit te persen.
'Anders dood ik je.' Hij klinkt zo... rustig.
'Dood me. Je hebt me alles afgenomen.'
'Dat klopt niet, je hebt je Metsa nog. En je draakje leeft ook nog.' Mijn vader gebaard met zijn hand naar de hoek, het is dus toch Metsa. Even ben ik opgelucht, maar dan gaan mijn ogen naar Diamantar. Ook hij heeft het vrij goed overleefd. Diamantar ligt op zijn buik onder de bank.
'Blijf, niet meer vechten,' zend ik hem toe. Ik voel instemming, hij weet dat hij niets meer kan doen. Ik kijk naar de schaduw waar Metsa staat. Zou Sor nog oke zijn?
'S-Sorcha?' Vraag ik.
'Alles is goed met h-' Metsa kan niet verder spreken.
'Geen misselijk makende praatjes, straks komen de andere rijders. We waren luidrugtig. Maar ik kan ze niet langer tegen houden. Ik heb een magische bescherming geplaatst rond deze kamer. Nouja, beschermend voor mij. Ik zal jullie hier laten, en ik vertrek. Lilith, ik zie je nog wel.' Huh? Zegt mijn vader nou dat hij weg gaat?
Maar hij doet het. Het zwaard gaat weg en ik kan weer rustig ademen. Ik zie mijn vader naar het raam rennen, met zijn armen zwaaien en dan... hij is verdwenen. Meteen is het druk.
'Eragon! Eragon! De deur geeft mee!' Rijders vallen de kamer binnen. Ik hoor geschreeuw, ik hoor gehuil. Maar ik doe mijn ogen dicht en laat me leiden door een zee van verdriet. Hoeveel mensen zijn er dood dankzij mij?