H72

'Het plan was om jouw mee te nemen naar een afgezonderde plek. Ik zou je haar veranderen en je magie afpakken. Ik zou je ouder laten worden, ik zou je opvoeden en slim maken. Tot dat je 16 werdt. Ik zou je dan offeren, offeren aan de geesten en mijn magie weer in grote hoeveelheden terug krijgen. Op je 16de krijg je namelijk een grote hoeveelheid magie. Dan is je magie op zijn sterkst, als mens. Maar jij wist te ontkomen. Je wist weg te lopen. Mijn bron, mijn kracht was weg. Woedend maakte ik de edelsteen open waar ik mijn magie in had gedaan. Ik gebruikte hem om je op te sporen,' een grinnikingetje,'Naja, de oehoe werdt vermoord... maar ik gebruikte de magie ook om een schim te worden. Eigenlijk had ik eerder schim moeten worden, schimmen raken hun magie niet kwijt. Nu ben je dus... overbodig. Maar ik ben van plan om je te laten leiden. Ik wil je pijn doen, pijn voor dat je me alleen liet, vol hoop op magie. En dat je er toen niet was. Pijn omdat je op je twaalfde magie kon gebruiken, stiekem, mijn vloek was aan het breken. Ik ben boos, ik ben boos op jouw.'
Ik ril over mijn hele lichaam, te veel informatie. Mijn vader wou me dus opofferen om zijn magie terug te krijgen. En ik was... ik was een soort verloofd met Aryen, is hij daarom zo boos dat ik voor Metsa heb gekozen?
'En Lilith, kom nu van achter die bank vandaan.' Rillend denk ik even snel na. Zou ik opstaan? Dan sta ik op, ik wil staand dood gaan, dat is dapperder. Ik stap achter de bank vandaan, Diamantar achter me aan.
'Blij je gekent te hebben, je was een geweldige draak,' Mijn gedachten huilen in zijn hoofd.
'Nee, Lilith! Niet opgeven! Je vergeet je kracht, de kracht! We kunnen hem verslaan!' Diamantar schrikt van mijn doodse gezicht maar gaat dan voor me staan.
'Lilith de drakenrijder. Ik ben teleurgesteld dat je me nog niet voor gesteld hebt aan je draak.' Mijn vader grijnst boosaardig.
Ik zeg niets.
'Spijtig, ik denk dat ik eerst je draak vermoord, dat lijkt me beter. Dat doet meer pijn.' Mijn vader heft zijn hand.
Ik begin te gillen,'Nee! Nee! Laat hem, vermoord hem niet!'
'Lilithje, ik heb zo lang je stem niet gehoord.' Mijn vader grijnst weer. Ik haat hem, ik haat hem.
'Wat jammer dat ik je als laatste moet horen gillen. Wil je niet nog één keer zeggen dat je van me houd? Nouja, je eerste keer?'
Ik ril, nee.
'Ah, wat jammer.' Zogenaamd droevig schud mijn vader zijn hoofd.
Dan heft hij zijn handen weer omhoog, ik had niet door dat ze gezakt waren.
'Eerst de draak,'zegt hij tegen zichzelf. Diamantar zet zich schrap.
Ik buig me over mijn draak heen en sla mijn armen om hem heen.
'Ah wat zielig, wat lief. Maar toch gaat de draak eerst dood...'
Vuur flikkert rond mijn vaders vingers. Groene en rode vlammetjes.
Ik berijd mezelf voor, ik kijk naar Diamantar en hij naar mij.
Dan vuurt mijn vader de vloek af.
Dag wrede wereld.