#142.

Zo snel als ik kon trok ik een van mijn warmste pyjama’s aan en ging ik met mijn kleren naar de aangrenzende badkamer om ze daar in de wasmand te gooien. Het eerste en enige wat me opviel was de geur toen ik binnenkwam. Zijn parfum. Ik gooide de kleren in de wasmand en deed het klepje bruut terug dicht. Die geur kon er niet meer bij. Ik maakte letterlijk een geluid dat alle ergernis en frustratie in mijn lijf moest voorstellen. Tom’s stem bereikte mijn trommelvliezen weer. Terwijl ik mijn neus ophaalde liep ik terug. Ik zweerde dat hij zich nog steeds niet bewogen had. Pas toen ik hem recht in de ogen keek, besefte ik waarom. De deuropening was als een drempel waarover hij niet kon stappen, een ruimte die hij op dit moment niet mocht of wou betreden. Het was zijn territorium niet. Er hingen nog teveel onuitgesproken woorden en ongevoerde conversaties in de lucht.
“Ik voel me slapjes”, murmelde ik toen ik met behulp van Tom strompelend in de sofa belandde en me als een baksteen erin liet neervallen. Ondanks de pijn en vermoeidheid die zich in me vastgehaakt had, bleven mijn zintuigen alert waardoor ik nog steeds helder genoeg kon nadenken. Tom nam een kussen en plaatste het achter mijn rug zodat ik wat rechter kon zitten. Daarna nam hij een dekentje en legde hij het over me heen. “Ik sterf van de honger, maar ik vrees dat wat je me ook zal aanbieden er binnen hier en afzienbare tijd weer uit zal liggen.” Tom aarzelde even. “Ik heb deze namiddag pannenkoeken gemaakt, als je wil kan ik er een paar voor je opwarmen.” Onbewust verscheen er een flauwe glimlach op mijn gezicht. Hij had zich voorbereid. Eten kon altijd een beetje troost bieden, bovendien mocht mijn lichaam niet nog meer verzwakken. Ik bewonderde hem.
Een vijftal minuutjes later kwam hij terug met een bordje vol met pannenkoeken en ik kon niet anders dan toegeven aan mezelf dat de geur moeilijk te weerstaan was. Ik zou dit wel kunnen verteren, het moest. Tom nestelde zich naast me in de zetel en kroop met zijn benen ook onder het deken, terwijl ik me wat rechter zette. Hij nam het bord op zijn schoot en rolde een pannenkoek voor me op. “Ik heb het interview voor je opgenomen, als je wil kunnen we samen kijken.” Hij sprak de woorden twijfelend uit, niet goed wetend of hij er goed aan deed. “Tenzij je het natuurlijk eerst over vandaag wil hebben. Je kan natuurlijk ook zwijgen en eten”, voegde hij er toen aan toe. “Laten we eerst kijken, ik wil zien hoe we overkwamen. Pas dan kan ik het uitleggen, denk ik.”