Chapter 1. ~ Jennifer Allison Bright.

LET OP! dit is een flashback!

27 September 2008
Speelt af in Nederland.

Met tranen in mijn ogen sla ik voor de laatste keer mijn armen om zijn nek heen. Zo staan we een paar seconden, die voor mij veel te snel voorbij gaan. “Lieverd, we moeten nu écht gaan.” Het zijn de woorden van zijn moeder die onze omhelzing beeindigd. Ik laat hem los en neem met grote tegenzin een stap terug. Tranen glijden langzaam over mijn wangen, om vervolgens naar beneden te vallen, en uiteen te spatten op de grond. Ik huil niet graag in het openbaar, maar op dit moment kan het me niks schelen. Er is maar 1 ding dat ik op dit moment erg vind. Zijn vertrek. Zijn ouders zitten al in de auto, en mijn eigen ouders zijn vanavond pas laat thuis. Ik slik een paar keer. Mijn lippen proberen woorden te vormen, maar er is maar één woord dat ik over mijn lippen weet te krijgen. “Doei.” Dit is het woord. Dat ene woord die mijn tranen sneller doen stromen. Ik zie steeds meer tranen in zijn ogen vormen, waarna ze één voor één uit zijn ogen glijden, en dezelfde weg afleggen als de tranen uit mijn eigen ogen doen. Nog nooit heb ik me zó ellendig gevoeld. In al die 13 jaar op deze aarde. “Dag Jenna.” Deze twee simpele woorden doen mijn hart in duizenden stukken breken. Ik open mijn mond, om hem daarna weer te sluiten. Dit herhaal ik een paar keer. Ik wil iets zeggen, maar ik krijg geen enkel geluid uit mijn keel. “We houden contact, dat beloof ik.” Lijkt hij mijn gedachten te lezen. Ik slik nog eens, en knik dan langzaam. Langzaam neemt hij twee stappen terug, maar hij blijft me aankijken. Dit is het. Dit is het moment waar we al die tijd op hebben zitten te wachten. Hij gaat nu echt weg. Hij schenkt me nog één blik, en draait zich dan om. Met kleine stappen loopt hij richting de autodeur, die al voor hem openstaat. Als hij bij de deur staat, draait hij zich nog 1 keer om. “Ik hou van je, zielsveel. Vergeet dat nooit Jenna.” Ik kan alleen nog maar knikken. Ik weet zeker, dat als ik nu probeer te praten, er alleen een soort krakend geluid zal klinken. Ik probeer een glimlach op mijn gezicht te zetten, maar het is niet gemeend. Hij doet hetzelfde, en stapt dan in de auto. De klap van zijn dichtslaande autodeur komen bij mij aan als een kogelschot, recht door mijn hart. Door alle tranen die zich in mijn ogen vormen vervaagd mijn zicht, waardoor ik niet zie dat hij zich omdraait om naar me te zwaaien. Toch verwacht ik van hem dat hij dit doet. Als de auto begint te rijden, steek ik mijn hand op, om voor de laatste keer naar hem te kunnen zwaaien. Als de auto de bocht om is, laat ik mijn hand slap langs mijn lichaam vallen, en loop ik langzaam terug naar binnen. De deur valt in het slot, en ik loop met kleine pasjes richting mijn kamer. Als ik daar binnenkom schenk ik geen aandacht aan de troep die op de grond ligt. Ik ga in mijn bed liggen, en trek de dekens tot mijn neus op. De tranen blijven stromen, volgens mij stromen ze nog sneller dan ze al deden. Ik beweeg me niet. Ik maak ook geen enkel geluid. Het is zo stil in mijn kamer, dat ik bijna mijn tranen kan horen stromen. Nooit heb ik me zó rot gevoeld. Nooit heb ik afscheid hoeven nemen van iemand die me zó dierbaar was. Nooit zal ik iemand nog zó erg missen.

Het was best moeilijk voor me om dit te schrijven, omdat ik weet hoe het is om afscheid te moeten nemen van dierbaren. Dus ik beschreef eigenlijk hoe ik me heb gevoeld de eerste paar weken/maanden. Ik huilde niet, maar zo voelde ik me wel. Mijn hart huilde, terwijl ik zelf deed alsof alles prima ging.

Kudo?
Abo?
Reactie?
xx