10. Ontmoeten

      ‘Wie ben jij?’ herhaalde ik mijn verwarde vraag en het meisje liet mijn hand los.
      Onmiddellijk voelde ik me verlaten en wilde onopvallend haar vingers opnieuw met de mijne verstrengelen. Ze glimlachte om mijn hopeloze actie en schudde haar hoofd – nam enkele stappen achteruit en liet zichzelf neerzakken op mijn tapijt.
      Haar witte jurk was netjes langs haar lichaam heen gedrapeerd en ze keek me met grote, onderzoekende ogen aan. De bruine kleur was zo bekend – zo vertrouwd en geruststellend. Bijna begon ik te huilen om het plotse, nieuwe vertrouwen dat door mijn lichaam gleed, maar kon mijn gevoelens nog net in bedwang houden.
      Haar glimlach – het gaf hoop.
      ‘Ik ben Lea,’ fluisterde ze stil en gebaarde dat ik mezelf liet neerzakken.

      Voorzichtig liet ik mijn lichaam in contact komen met de grond en een kleine lach speelde om mijn lippen. Ik was aan het dromen – het kon niet anders – maar ik hoopte dat het nog een lange tijd zou duren eer ik wakker zou worden.

      ‘Ik ben Louis,’ antwoordde ik en ik zag hoe ze lachend knikte.
      ‘Ik weet wie je bent Louis.’
      ‘Waar kom je vandaan?’
      Ze haalde haar schouders op. ‘Overal en nergens.’

Ze was adembenemend.

      ‘Je komt me zo bekend voor,’ mompelde ik stil en sterkte mijn hand naar haar uit.
      Mijn vinger gleed langzaam over haar wang en ik zag hoe ze haar ogen genietend sloot. Die prachtige glimlach sierde haar gezicht en ik voelde hoe mijn lichaam het warm kreeg – nog warmer.
      ‘Misschien heb je me ooit gezien toen ik nog leefde,’ zei ze en liet haar hand tegen de mijne rusten.
      ‘Leefde?’
      ‘Ik was een grote fan van One Direction.’
      ‘Was?’
      Ik keek haar niet begrijpend aan, probeerde de waarheid die ze me vertelde te ontlopen.

‘Mensen sterven – Louis.’

      Ik schudde mijn hoofd en trok angstig mijn hand terug. Haar woorden waren een klap in mijn gezicht en ik deinsde angstig achteruit. Pas toen ik de bekende muur van mijn slaapkamer tegen mijn rug aanvoelde, voelde ik me veilig.
      ‘Ben je een geest?’
      Ze knikte enkel – glimlachend. Haar onbezorgde gezicht liet me kalm worden en ik kreeg al snel mijn opgejaagde ademhaling onder controle.

‘Waarom heb je mijn hulp nodig?’

      Lea zweeg – haar ogen keken me onderzoekend aan en opnieuw haalde ze haar schouders op. Ze negeerde mijn vraag en stond recht – sloot haar armen om haar eigen lichaam heen als beschermen. Een trieste blik verscheen in haar ogen en ik beet voorzichtig op mijn onderlip.

Had ik iets verkeerds gezegd?

      ‘Ik heb je hulp niet nodig als je me niet wilt helpen,’ fluisterde ze.
      ‘Hoe bedoel je?’
      ‘Wil je me helpen?’
      ‘Met wat?’
      ‘Je moet me vertrouwen.’

      Ik besefte zelf dat het niet slim was om iemand te vertrouwen die ik niet kende – iemand misschien mijn leven te geven die er gebruik van kon maken.

      ‘Het spijt me, ik kan je niet vertrouwen.’
      Ze knikte en zuchtte – zette twijfelend enkele stappen naar me toe.
      ‘Ik kom morgenavond terug – goed?’
      Ik had geen tijd om te antwoorden. Haar lippen streken langs de mijne – vlinderzacht.

‘Bedankt.’

Dit is het laatste hoofdstuk van vandaag - dankjewel voor jullie kudo's. Vertel me eens wat jullie ervan vinden in een reactie Nu ga ik weer mijn voorraadje eens aanvullen <3