07. Bekennen

      ‘Wacht, een geest?’ vroeg Harry verbaasd en hij keek me onderzoekend aan.
      Zijn hand gleed over mijn voorhoofd en hij probeerde mijn gezicht te inspecteren. Ik zag zijn priemende blik over mijn lichaam glijden en snel gaf hij me een zachte tik tegen het hoofd.
      ‘Ben je het zeker?’ vroeg hij aarzelend en ik knikte voorzichtig. Mijn tanden boorden zich diep in mijn onderlip en ik kon de ijzeren smaak van het bloed proeven.
      Hier was ik bang voor – bang dat mensen me niet zouden geloven en zouden denken dat ik gewoon gestoord was en droomde.

Maar Harry toch niet?

      Hij had beloofd om me te geloven – gezegd dat hij alles wat uit mijn mond zou rollen aan zou nemen als de waarheid en enkel de waarheid.

Blijkbaar had ik het fout.

      ‘Sorry Louis, maar dat is gewoon gestoord. Geesten bestaan niet,’ zei hij en liet me gaan wanneer ik mezelf probeerde los te rukken.
      ‘Laat me met rust,’ mompelde ik boos en liep terug naar de lavabo.
      Ik sprenkelde water in mijn gezicht en masseerde mijn slapen. Mijn hoofd begon langzaam pijn te doen en ik wist dat het kwam door mijn zenuwen. Het gebeurde vaker dat ik een migraineaanval kreeg wanneer ik me zorgen begon te maken.

      Harry zette enkele stappen naar me toe en bood zijn excuses aan. Ik wuifde ze boos weg en liep langs hem heen naar de uitgang van het gebouw. Mijn voetstappen klonken luid in de verlaten hangen en ik sloeg mijn armen om mezelf heen. Het gevoel dat me plots had bekropen voelde koud aan en ik probeerde enkele rillingen te onderdrukken.

      ‘Gaat het?’ vroeg Zayn en ik schrok van zijn stem.
      Hij keek me medelevend aan en nam een lange trek van de sigaret die tussen zijn vingers bungelde.
      Ik knikte en wees naar het stinkende stokje.
      ‘Mag ik één?’
      Zayn leek verbaasd, maar haalde zonder overbodige vragen zijn pakje boven en overhandigde me een sigaret. Onmiddellijk stak ik deze tussen mijn lippen en stook hem aan met de aansteker die hij me overhandigde.
      ‘Bedankt.’

      Ik had nooit gerookt – hoogstens enkele trekjes genomen toen ik een kleine schijter was en overal bij wilde horen – maar nu ik werkelijk aan het roken was, voelde het ergens bevrijdend. Het nam de stress bijna onmiddellijk weg en ik voelde me veel beter.
      Enkele korte hoestbuien verlieten mijn mond en ik voelde hoe een geamuseerde blik op me rustte.
      ‘Ik wist niet dat je rookte,’ zei Zayn en ik haalde mijn schouders op.
      ‘Soms,’ loog ik en nam opnieuw een grote teug.
      Het leek alsof ik steeds beter werd in liegen en ik zag hoe Zayn gemakkelijk mijn leugen verteerde.

      ‘Ik zal het niemand zeggen,’ zei hij en gooide zijn peuk weg. Hij ging er snel op staan en voorkwam zo een mogelijke brand.
      ‘Ook niet aan Harry?’ vroeg ik ongerust en ik zag hoe hij langzaam knikte.
      ‘Ook niet aan Harry.

‘Bedankt.’