H12 * Feestje

Het feestje was al in volle gang en iedereen danste op de geimproviseerde dansvloer. Ik had geen idee hoe je ouderwets danste dus ik stond maar aan de kant sapjes te drinken. Niet eens een breezer! Coco stond te slowen met de man waar tegen ze zo lachte. "Vermaak je je een beetje, jongedame?" Ik draaide mijn hoofd om te kijken wie dat zei. Het was een jongen van ongeveer mijn leeftijd. Best knap eigen. Snel rekende ik uit hoe oud hij zou zijn in 2012. Uhm... 14+102=116. Net dat was nét iets te oud voor mij. Maar hij leeft NU, zei een stemmetje in mijn hoofd. Niet zeuren jij. "Ik vermaak me wel een beetje. Ik kan alleen niet dansen, vandaar dat ik hier sta," zei ik. "Ik heet Johannes en ik kan je leren dansen." O wat kon hij lief lachen! Ik grijnsde een beetje onhandig terug. "Mag ik deze dans van u?" Voordat ik kon antwoorden had hij me op de dansvloer gezet. "Kijk, jouw hand moet hier, en je andere hier.." ik luisterde niet echt, ik keek alleen naar zijn mooie, bruine ogen.
We dansten de hele avond door. Johannes leerde me om ouderwets te dansen, al noemde hij het gewoon dansen.

Het was al bijna twaalf uur en tijd om af te sluiten. Het was erg jammer om afscheid te moeten nemen van Johannes. Misschien zag ik hem nooit meer terug. "Moet ik je naar huis brengen?" Vroeg hij. "Nee dankje," antwoorde ik. "Ik woon hier namelijk." "Oh, hulpje van Gabrielle?" Vroeg hij. "Gabrielle? Nee ik werk voor Coco." "Coco is haar bijnaam. Grabrielle is haar echte naam." Dat had ze me nog nooit vertelt, ik vertel toch ook niet mijn bijnaam? Alhowel mijnes niet zo mooi is. Ze noemen me... Ach, laat maar zitten. "Doei, johannes," piepte ik. "Het is niet zo gebruikelijk, maar..." Hij maakte zijn zin niet af en drukte zijn lippen vol op de mijne. Het moment duurte lang, maar toch te kort. Veel te kort. Ik wou dat hij nooit weg hoefde.
Ik rende snel naar mijn kamer, niemand hoefde te zien dat ik huilde. Niemand hoefde ook te weten dat ik verliefd was op een eigenlijk 106 jarige mannetje. Al was hij nu veertien.

Don't spend time beating on a wall, hoping to transform it into a door
~Gabrielle Coco Chanel