3. Welcome to a wonderfull world!!

Heey mensen, sorry dat ik zo lang niet heb geschreven, maar ik zat een beetje met een writers block... Ik kreeg geen zinnige stukjes op papier, dus dit is het beste wat ik voor jullie kon bedenken.. Ik weet dat het niet supergoed is en het spijt me, maar ik wilde na 3 weken toch iets geschreven hebben... Dus lees ze!


Harry:

“Wakker worden allemaal!” riep Liam de volgende ochtend. “Het is nu half 8 en over 2 uur begint de pelgrimstocht, dus we moeten zorgen dat we goed zijn voorbereid!”

Iedereen stond op en we zorgde dat we niet te veel geluid maakte want er liep beveiliging rond buiten. Toen we allemaal wakker waren en ons hadden omgekleed haalde Liam een paar pakke crackers met imitatie aardbeienjam uit een tas.
“Dit is alles wat ik mee kon krijgen bij de winkel...” zei hij.
“Het wordt steeds erger!” merkte Niall op en Zayn haalde glimlachend een hand door zijn haar.
“We weten dat jij van lekker en veel eten houdt, maar je zult nog een paar uurtjes moeten wachten...” zei hij tegen Niall. Niall knikte en keek met verafschuwd naar de cracker met jam die Liam hem aanbood.
“Het moet maar...” mompelde hij teleurgesteld en hij at de cracker in 2 happen op.
“Rustig aan kleintje, zoveel hebben we niet te eten hoor!” lachte Louis en mijn moeder, zus en ik zaten dit allemaal met open mond te ervaren. Dat deze jongens elkaar al lang kende was duidelijk en dat ze goed bevriend waren was me nog duidelijker geworden. Toen iedereen had gekregen aten we in stilte onze crackers op.

Na het ontbijt overlegde we over hoe we ons gingen mengen tussen de pelgrims en we besloten dat we als 2 groepen zouden gaan. Mijn moeder, zusje en ik zouden een groepje vormen en de jongens zouden een groepje vormen. Door deze opstelling hoopte we zo min mogelijk op te vallen en het te redden naar Terra Nova... We spraken nog wat kleine details door en toen was het tijd. We hoorden buiten een grote groep mensen en we wisten dat het nu of nooit was. Ik pakte mijn moeder en zusje bij de hand en snel schoten we tussen de groep met pelgrims. Achter me zag ik de jongens ook tussen de mensen verdwijnen en ik had goeie hoop dat het zou lukken, tenslotte was het eerste gedeelte al zonder moeite gelukt. Ik keek naar de bewakers die langs de route stonden en zag dat ze niet op of om keken, dus zonder al te veel op te vallen bleef ik met de groep mee lopen. Ik voelde de hand van mijn moeder trillen en ik streelde bemoedigend over haar hand met mijn duim. Nog een aantal meters en we zouden bij de scheur aankomen. Dan zou het allemaal gaan gebeuren! Nog enkele meters en we waren verlost van de oneindige problemen van deze wereld!

Ik zag Liam net voor me de scheur door gaan, met achter hem de andere jongens. Ze verdwenen naar een nieuwe, betere wereld. Ik wachtte netjes op mijn beurt en trok mijn moeder en zusje mee. Snel stapte ik op de scheur af en net toen ik er doorheen wilde stappen voelde ik een vreemde hand op mijn schouder. Met een beweging wist ik mijn moeder en zusje door de scheur te duwen en ik wilde er zelf achteraan gaan, maar ik werd tegen gehouden... Ik keek om en zag dat er 2 bewakers achter me stonden.

“Je kunt er niet zomaar vandoor gaan!” zei een van de twee. Geschrokken keek ik ze aan, maar toen zag ik mijn ID kaart in zijn hand.
“Je was deze verloren...” zei hij en hij reikte hem aan. Toen ik hem aan wilde pakken klikte de andere bewaker een handboei om mijn pols heen. Gemeen keken ze me aan.
“Ik heb het gecontroleerd en jij staat niet op de lijst!” zei de bewaker die mijn ID had en ik bedacht me geen moment en trok mijn hand los en greep mijn ID en met een duik vloog ik door de scheur naar de nieuwe wereld. Mijn moeder en zusje stonden op me te wachten en toen ik opstond sprong mijn zusje me om de nek terwijl ze door het dollen riep “We hebben het gered!”.
Ik moest even mijn ademhaling weer op orde krijgen en mijn moeder zag de handboeien. Ik haalde mijn schouders op en knikte in de richting van Terra Nova, waarmee ik aangaf er niet nu over te willen praten. Ze knikte en liet het gaan.

We liepen weer met de rest van de groep mee naar het kamp dat voortaan ons nieuwe bestaan zou gaan vormen: Terra Nova!
In de verte zag ik de jongens lopen en ik kon zien dat ze tevreden waren met dat we eindelijk in het nieuwe land waren. Toen pas keek ik voor het eerst om me heen en zag ik hoe wonderschoon de wereld hier was. Overal stonden bomen en bloemen en de lucht was hier helder blauw. Ik had het nog nooit gezien en keek mijn ogen uit. Mijn moeder lachte om mijn reactie en zei:
“Het is te mooi om waar te zijn, is het niet?” Ik kon als antwoord alleen maar knikken en bleef om me heen staren naar alle dingen die in onze wereld allemaal waren verwoest...

Louis kwam naast me lopen.
“Het is een aardig stukje lopen vertelde een bewaker net.”
“Hoezo dan?” vroeg ik hem.
“Dat komt omdat de scheur verder van het kamp is ontstaan dan voorgaande keren...” Zei hij en ik knikte. Ik had erover gelezen dat de scheuren elke keer ergens anders kunnen ontstaan.
“Het is prachtig hè?” vroeg hij, maar ik luisterde maar half en hoorde hem alleen maar prachtig zeggen, dus toen ik hem in zijn mooie ogen keek mompelde ik:
“Ja, je bent zeker prachtig.”
Verbaast keek hij me aan en toen realiseerde ik me pas wat ik net had gezegd... Louis ging met zijn mond richting mijn oor en fluisterde:
“Jij bent ook prachtig!”
Mijn adem stokte even en ik wist even niet wat ik moest doen, maar gelukkig voor mij was daar de poort van Terra Nova al. Ik was voorlopig even gered, maar voor hoelang, dat wist ik niet...

~

Reacties en kudo's? Maybe they'll get me over my writers block