016.

Ze kwam voor me zitten en keek me glimlachend aan. ''Kun je zelf koken?'' Ik schudde mijn hoofd. ''Oké, Marlijn ook niet, dus dat kunnen we vanavond samen doen. We hebben de boodschappen al gehaald.'' Ik knikte. Hier kon ik toch niet aan ontsnappen. ''Wat we hier doen is, we eten drie keer op een dag en tussen de middag bouwen we het op met snacks, zoals chocola in fase 3,'' Ik keek blijkbaar moeilijk want ze volgde er meteen op met geruststellende woorden.
''Maak je geen zorgen, uiteindelijk komt dat helemaal goed.'' Ik probeerde een kleine glimlach naar haar te werpen, maar het was behoorlijk moeizaam.
''We gunnen je eerst de tijd om je hier op je gemak te voelen, we houden je hart in de gaten en je krijgt extra therapie,'' ze aarzelde, ''want..'' Ik keek naar de grond, wetend wat ging komen.
''Je bent heel recent je vriendin verloren?''
Ik knikte.
''Ja, in de omgeving waar je zit is eigenlijk niemand heel gezond hè, zulke dingen kunnen altijd gebeuren.. Dat het een vriendin was die je lang kende is natuurlijk een hele zware klap.''
Ik knikte, ze praatte alsof ze me begreep, wat ze helemaal niet deed. Ze kende Karin niet zoals ik dat deed. Mijn ogen vulden zich weer met tranen toen ik dacht aan hoe ik vroeger naar haar opgekeken had,
hoe ik in haar blauwgrijze ogen gestaard had, hoe ik een groot verlangen had haar te zijn..
Nu, was ze niemand meer.
''Hey!'' zei Danalia, toen ze merkte dat ze mijn aandacht verloor.
''Het komt goed, we gaan je helpen.''
Voor het eerst in mijn leven, wilde ik niets liever dan die woorden geloven.