04. Proberen

      Mijn vingers tikten in een ritmische symfonie over het koele toetsenbord en ik fixeerde mijn vermoeide ogen op de verschijnende letters. Mijn ademhaling klonk zwaar en afgezien van het tikkende geluid dat ik veroorzaakte op het aliminium omhulsel van mijn laptop, was mijn opgejaagde hart het enigste geluid in de woonkamer.
      Het felle licht dat uit het kleine apparaat scheen, verlichtte de inmiddels donkere kamer en wierp een spookachtige schijn over mijn gezicht. Ik zag mezelf in de weerspiegeling van het scherm dat zich voor mijn neus had gesetteld.

En ik zag er werkelijk nog erger uit dan deze morgen.

      Mijn haren lagen warrig en vettige plukken verborgen de diepe frons op mijn voorhoofd. Mijn ogen waren versierd met grote, donkere cirkels en de paarse kleur was veranderd in een zwarte ondertoon. Ik was bleek en begon te lijken op een ontsnapte patiënt uit het gekkenhuis - waarschijnlijk ook de plaats waar ik op dit moment hoorde.
      Mijn armen trilden oncontroleerbaar en mijn huid had een grauwe schijn gekregen. Het leek dat zelfs mijn smaak voor kledij - zoals Harry dat altijd noemde - verdwenen was. Ik had gewoon wat uit de kast getrokken - iets wat de normale Louis nooit zou doen.

Enkel gekke Louis.

      Mijn hand zweefde boven de grote entertoets en ik beet voorzichtig in mijn onderlip. De drang om de waarheid achter de vreemde verschijnselen te vinden, was groot - de angst was nog groter.
      Misschien vond ik niet en was dit allemaal een stom verzinsel - een teken dat ik volledig was doorgeslagen. Misschien was het de druk van de band - de fout die ik Eleanor had aangedaan.

      Mijn hand verdween en ik begon diep in en uit te ademen. Mijn gsm was binnen handbereik en een smsje zou geen kwaad doen - ik zou tenminste weten hoe het met haar ging.
      Ik had haar nog niet gezien sinds vorige week en haar geur begon uit mijn hoofdkussen te verdwijnen. Ik werd niet meer wakker naast haar fijne lichaam en het werd moeilijker om in slaap te vallen zonder haar armen om me heen gewikkeld.

Ik miste haar - en hard ook.

      Het gebeurde snel en voor ik het wist hoorde ik de stem van haar moeder mijn gehoor in glijden, 'Louis?'
      Ik slikte kort en liet een korte zucht van teleurstelling langs mijn lippen glijden - verward dat het haar moeder was en niet Eleanor.
      'Hoe is het met Eleanor?' vroeg ik.
      'Hetzelfde.'
      'Goed dan.'
      'Louis?' mompelde ze zacht.
      'Ja?' vroeg ik hoopvol.
      'Ik denk dat het beter is als je niet meer belt.'
      En haar stem verdween, gevolgd door een klik en een lange kiestoon. Ik had geen idee van tijd en wist niet precies hoelang ik daar had gezeten - luisterend naar het piepend geluid dat mijn hart liet versnellen.

      Uren, waarschijnlijk, want plots viel van mijn laptop uit door batterij tekort en moest ik op zoek naar de kabel. Ik vond hem pas na een tijdje en toen ik hem snel in het stopcontact stak, hoorde ik een luide knal in mijn kamer en deinsde ik angstig achteruit.
      De lantaarnpaal waarvan het licht in mijn woonkamer scheen, viel uit en het was opeens stil in het appartement.
      Geen zoemend geluid van de koelkast - geen getik van de klokken. Enkel een kerktoren die in de verte twaalf uur sloeg.

Middernacht.