02. Ontkennen

      Ik dacht dat ze een vreemd verzinsel was van mijn onderbewustzijn - een troost voor de afgelopen dagen. Haar gestalte was klein - haar gezicht leek op dat van mijn ex - haar geur leek me bekend voor te komen en bracht tranen in mijn ogen. Ik was dronken die nacht - het kon niet echt zijn.
      Wat was anders de verklaring voor een meisje dat om middernacht plots in mijn kamer verscheen? Een geest - iemand uit de andere wereld?
      Ik geloofde niet in geesten - ik was niet Christelijk en geloofde al helemaal niet in een leven na de dood. Zij was enkel een troost - dat verklaarde waarom ze zo hard op Eleanor leek.
      Ik miste Eleanor en dacht constant aan haar. Het was niet vreemd dat ik haar overal zag - dat was een deel van het verwerkingsproces.

En toen verscheen ze opnieuw - precies om middernacht.

      Ze was gehuld in witte kledij. Haar haren waren opgestoken en een glanzend, wit lint sierde haar kapsel. Een glimlach speelde om naar lippen - een onheilspellende glimlach. Ze leek totaal niet op Eleanor.

En toen was ze plots weg, net toen ik met mijn ogen knipperde en de tweede klokslag na twaalven door Londen schalde.

      Ik draaide mijn lichaam angstig weg van de plek waar ik haar had gezien en trok mijn deken strak over mijn hoofd heen. Mijn ademhaling was zwaar en ik voelde hoe enkele zweetdruppeltjes langs mijn slaap in mijn nek gleden.

Was ik gek geworden?

      De derde nacht verscheen ze opnieuw en ik schrok zo hard dat ik gilde en me opnieuw onder mijn deken verborg. Mijn hart klopte als een bezetene - ik raakte de tijd kwijt en wist niet hoelaat het was. Ik kon daar al uren liggen - misschien slechts enkele minuten.

Pas toen mijn wekker om zes uur door het appartement loeide, sloeg ik het deken van me af.

      De hele dag snelde met trappelende beentjes aan me voorbij. Ik had niet genoeg tijd om te realiseren wat er allemaal gebeurde en toen ik opnieuw in mijn bed kroop om uit te rusten na zo'n vermoeiende dag, werd ik doodsbang.
      Mijn hart was het enigste geluid in de kamer - mijn adem stokte in mijn keel en ik keek om de zoveel seconden naar mijn wekker.
      De rode cijfers waren het enigste licht in de kamer en staarden me aan als woeste tijgerogen. Steeds wanneer het cijfertje veranderde, maakte mijn hart een sprongetje en beet ik in mijn lip om de opborrelende schreeuw te onderdrukken.

23:41

      Ik was gestoord - ik was gek. Dit kon niet waar zijn - er bestond niet zoiets als geesten.

23:56

      Shit, shit, shit, shit, shit, shit, shit.

00:00

      Voorzichtig keek ik naar de plaats waar ik haar de afgelopen dagen had zien staan - bang dat haar ogen me opnieuw zouden aankijken en dat haar glimlach me opnieuw een huivering zou bezorgen.

Ze stond er niet.

      Opgelucht haalde ik adem en draaide me gelukkig om. En daar lag ze - net naast me, op de plek waar Eleanor lag.

'Louis.'

      Gillend viel ik van mijn bed af en raakte verstrikt in mijn deken dat me had achtervolgd. Mijn hart klopte luid en tranen gleden uit mijn ooghoeken.
      Angstig verborg ik mezelf in het donkerste hoekje van mijn kamer en begon alle frustraties uit mijn lichaam te huilen.

      Haar stem had ruw geklonken, doods en ik merkte bijna onmiddellijk dat ef een muffe, ouderwetse geur in mijn kamer hing.

Ik was niet gek, alsjeblief - ik kon niet gek zijn.