#140.
Omstreeks half negen ’s avonds reden we eindelijk de oprijlaan op. Ik zag dat er licht brandde in de living, wat dus wou zeggen dat Tom nog thuis was. Hoe voorspelbaar. Ik wist zeker dat hij aan het televisiescherm gekluisterd zat en ons interview had bekeken. Bill parkeerde de auto in de garage en niet veel later werd de ongemakkelijke stilte tussen ons nog luider zo zonder de draaiende motor en radio op de achtergrond die de spanning verdoezelde. Net op dat moment besloot mijn buik en pruttelend geluid te produceren. Ik verging van de honger en had sinds de middag niks deftigs meer gegeten. Tijdens de terugweg had Bill net zoals in het doorgaan zijn mond niet opengedaan, behalve toen we in de buurt waren van datzelfde wegrestaurantje. Ik had een paar woorden verstaan die verband hielden met eten en een broodje, maar ik had met mijn hoofd geschud. Hoeveel zin ik ook had om iets anders dan die droge koeken te eten, ik wilde niet terug op die plek zijn. Aangezien ik hem had laten weten dat ik geen honger had, was hij gewoon doorgereden en daarmee was de conversatie ook meteen geëindigd.
Langzaam en vermoeid stapte ik uit de auto, Bill daarentegen verroerde zich niet. “Kom je niet?” vroeg ik zo neutraal mogelijk. Ik kon het niet laten om te zwijgen, hoe hard ik ergens ook wou. Hij schudde met zijn hoofd en wreef met zijn handen over zijn gezicht. Hij wreef de make-up met opzet uit, alsof het hem niet meer uitmaakte hoe hij er uitzag. “Ga maar”, mompelde hij. Het was bedoeld als een bevel, althans zo voelde het aan. Met hangende schouders sloeg ik de deur dicht en liep ik naar de achterdeur. Ik stopte niet zoals gewoonlijk bij de kapstok. In plaats daarvan ging ik onmiddellijk naar de living, waar Tom nonchalant rechtstond. Hij had de sfeerlampen aangestoken, wat het licht verklaarde dat ik vanuit de auto gezien had. “Waar is Bill?” was het eerste dat hij vroeg toen hij merkte dat ik alleen binnengekomen was.
Reageer (9)
tom moet nu naar buiten rennen en zijn broertje troosten:X
1 decennium geledenIk snap wel waarom Bill niet mee naar binnen gaat. Ik bedoel, hij heeft net te horen gekregen dat zijn vriendin dood gaat. Dat moet je toch verwerken. In some way. Het lijkt me nou niet echt the easiest thing to discover. Ik weet niet hoe ik dat in het Nederlands kan zeggen, sorry xd.
1 decennium geledenMaaaar... JOUW STORY IS ECHT AWESOME. (:
En ik heb het al heel vaak gezegt, en dat weet je ook wel, maar ik wilde het je toch nog een keer laten weten.
Snel verder! <3
niet hier stoppen : (
1 decennium geledenoh jeetje.... snel verder....
1 decennium geledenOkay, hai, ik vind het heerlijk hoe je eindigt met die zin. En als ik de reactie van BlackLeather zie, voel ik me ongelooflijk aso omdat ik altijd vrij weinig zeg over de inhoud van het verhaal -because, as always, is het adembenemend geschreven, maar haar reactie doet me op dit moment vooral inzien dat de inhoud ook echt een staande ovatie verdient.
1 decennium geledenIk bedoel -she's dying. En, om het zomaar te zeggen, zijn er zat verhalen die om rouwverwerking en doodgaan gaan, maar het zijn altijd maar een paar uitzonderlijke verhalen [to be exact, geldt voor mij dat het er maar twee zijn -en het zijn boeken] die je bij blijven en die precies lijken te zeggen waar het in zo'n situatie allemaal om gaat. Die precies beschrijven wat er allemaal bij komt en waarom doodgaan en verlies zo'n absurd en idioot verschijnsel is waar iedereen bang voor is, zelfs als ze het ontkennen.
En ik denk dat dit een van die verhalen is. Ik denk dat dat ook is waarom dit verhaal zo geweldig is -afgezien van de schrijfstijl en opbouw en spanning en alles wat je erin stopt om het prachtig te maken. Ik denk dat het is omdat iedereen zich hieraan kan koppelen, en ik denk dat je precies de juiste emoties en beschrijvingen en situaties laat zien om dit verhaal meer dan een verhaal te maken: iets dat waarde heeft voor iemand als persoon. Want dat is waar het schrijven van een verhaal uiteindelijk om draait. Het moet een verschil kunnen maken.
En daarom sta ik honderd procent achter je in je droom om dit uit te geven. Omdat ik zeker weet dat je het kunt.
And I kind of realised all these things today, while reading this chapter and comments and everything and just. it even shows in the fact I'm saying this to you in English. Kind of because it means I've got to express myself clearly and I can't, really, when I'm writing in Dutch. So -I really. kind of. hope you get me. And what I mean, and what this comment is about. And that you'll forgive me for all the crap I said before about how brilliant a writer you are [which is, as a matter of fact, absolutely true], and because I never mentioned there's so much more to this story than just brilliant use of language. Because I knéw all along -I just feel like I never told you.
And. yeah. I'm just- gonna cut the crap right now. and.
just leave. Whatever.
<3