01. Missen

      De eerste nacht zonder haar aanwezig was gemakkelijk.
      Haar armen die zich elke avond rond mijn lichaam wikkelden waren niet te vinden in mijn bed. De zoete geur die zich in haar lange, bruine haren had genesteld, was nog te vinden in het hoofdkussen. Het was haar zoete geur met een mengeling van mijn dure shampoo – ze was altijd te lui geweest om haar eigen dingen uit haar trolley te halen. Mijn bed leek verrassend warm en de nood om iemand tegen me aan te drukken leek verdwenen te zijn.
      Het was alsof ik haar totaal niet miste die nacht en ergens voelde ik me schuldig. Misschien had ik haar al die tijd bedrogen en waren mijn woordjes ‘ik hou van je’ leugens. Misschien hield ik niet genoeg van Eleanor en was ik een grote egoïst die een jaar van haar jonge leven had afgenomen.
      De pijn leek niet te komen en ik sliep die nacht alsof ik de hele dag hard had zitten werken.

En toen kwam de morgen.

      Mijn vingers tastten zoekend onder mijn deken en trokken zich verbaasd terug wanneer ik enkel de fijne structuur van mijn lakens voelde. Mijn linkeroog opende zich verontrustend en ik merkte hoe de andere kant van mijn bed onbeslapen was. Onmiddellijk schoot ik recht en begon zoekend om me heen te kijken.

Waar was Eleanor?

      Een bekende geur drong mijn neusgaten binnen en opgelucht liet ik me achterover vallen. Mijn kussen verwelkomde me zacht en ik werd opnieuw slaperig door de fijne samenstelling van donsveer en katoen.
      Waarschijnlijk was ze zich aan het douchen. Binnen enkele minuten zou ik haar vrolijke stem horen en zelf meezingen met het liedje dat langs haar lippen zou rollen.
      Haar geur was zo zoet – zo bekend. Als het mogelijk zou zijn, had ik hem al lang in mijn handen genomen en in een glazen pot gestoken, om hem te bewaren , zodat Eleanor altijd bij me zou kunnen zijn.
      Grijnzend rolde ik op mijn zij en nam opnieuw de geur in me op. Het leek alsof hij minder aanwezig was – alsof Eleanor al enkele dagen niet naast me had geslapen en haar geur net zoals zij langzaam uit mijn lakens begonnen te glippen.

Nee wacht – er klopte iets niet?

      Opnieuw schoot ik recht en probeerde de geluiden die door het huis slopen in me op te nemen. Haar lach – het geluid van het neervallende water – misschien enkele borden of kopjes die uit de kasten werden gehaald en op tafel werden gezet.

Het was muisstil.

      Enkel mijn hart was hoorbaar en ik begon me verwoed af te vragen of haar niks was overkomen. Ik sloeg het deken van mijn naakte benen en trippelde zo snel mogelijk naar de keuken.
      De eenzaamheid sloeg als een harde plank in mijn gezicht en de realiteit begon langzaam tot me door te dringen.
      Eleanor was weg en ze zou niet meer terugkomen. En dat was allemaal mijn eigen schuld.
      Ik zou haar perfecte glimlach niet meer zien – haar niet meer plagen wanneer ze opnieuw huilde bij de Titanic – haar armen niet meer voelen wanneer alles opnieuw tegenzat.

      De tweede nacht was verschrikkelijk. Net zoals de derde, de vierde en de vijfde.

En toen zag ik haar voor het eerst.