Chapter 2

Moe en ook nog een klein beetje verward over alles wat er was gebeurd wreef ik de slaap uit mijn ogen en keek naar buiten. Mijn ogen werden groot toen ik zag wat er buiten opdoemde. De London Eye. De Tower Bridge. De BigBen… Ja, ik was vaker in Londen geweest. Het was echt mijn favoriete stad daarom ging ik hier ook studeren en wonen. Iedere keer als ik hartje Londen weer binnenkwam kreeg ik hartkloppingen en een warm gevoel over me heen. Ik hoorde hier thuis, dat wist ik zeker. Zuchtend van genoegen zakte ik terug in mijn stoel, mijn hoofd naar het raam toegedraaid om nog zo lang mogelijk van het uitzicht te genieten.

Zo gauw we de trein uitstapten, werden we overspoeld door mensen. Het was natuurlijk drukker dan normaal, wat al heel veel wou zeggen. Zakenmensen, toeristen, mensen die hier woonden. Vlak nadat wij uit waren gestapt was er een trein aangekomen waarvan iedereen foto’s begon te maken. Een stuk of twintig man in rode pakjes stapten uit en ik gokte erop dat dat sporters uit Spanje waren. Alweer dat warme gevoel. Het was echt officieel bijna tijd voor de Spelen. Je voelde de spanning en het enthousiasme in de lucht hangen en overal waar we maar keken zagen we grote affiches met afbeeldingen van sporters of reclames van sponsoren van de Spelen. Kate en ik keken elkaar opgewonden aan en begonnen ons een weg te banen door de menigte naar buiten. Toen we het station uitkwamen stonden we midden op Trafelgar Square.
Ik kreeg een mini hartaanval toen ik dacht aan de eerste keer dat ik hier kwam. Dat was met school, in de vierde klas, en ook meteen de eerste keer dat ik in Londen was.

Het was in de week dat Prince William en Kate Middletton gingen trouwen. We hadden al veel bekende dingen gezien die dag, en nu gaven de leraren ons vrije tijd om even te shoppen en te lunchen. We hadden van twaalf tot twee maar moesten in de buurt van het plein blijven. Samen met twee vriendinnen was ik in de lange straat die naar de Big Ben leidt een piepklein winkeltje ingelopen om souvenirs te kopen voor onze families. Na ongeveer twintig minuten waren we klaar en liepen we op ons gemak het winkeltje uit. Plots werden we tegengehouden door een agente. Natuurlijk sprak ze Engels en we moesten alle drie moeite doen om precies te verstaan wat ze zei. ‘I am from the police. Could you please leave this street immediately, head-officer’s order’. We deden wat ons gezegd werd en we liepen de straat uit en kropen onder de rood-witte afzetlinten door. Een beetje geshockeerd keken we vanaf het grote beeld toe wat er allemaal gebeurde. Steeds meer brandweerauto’s en ziekenwagens kwamen de straat in gereden en politieagenten stonden overal mensen en auto’s buiten de straat te houden. Wat uiteindelijk bleek was dat er een bom lag, ergens in die straat, in een McDonalds zak. Dat was echt heel heftig.

Iedere keer als ik hier weer kom moet ik denken aan die gebeurtenis. Kate ziet het aan me en schiet in de lach, waardoor ik ook moet lachen. ‘Thinking of the bomb treath, right?’ ‘Yes, everytime again.’ We lopen het plein op naar de klok die aftelt naar de Olympische Spelen. Zeven uur nog maar. En het begint weer te kriebelen in mijn buik.


Misschien een druk op dat groene knopje?
x