O51. Cecilia Romaine

Seth stopte met lopen en staarde naar een plek in de verte, waar ik nog steeds niets anders dan bomen zag. Hij glimlachte en draaide zich naar me toe. ‘Sluit je ogen.’
‘Wat?’ vroeg ik verbaasd, terwijl ik hem als een idioot aanstaarde.
Seth grinnikte en had in een snelle beweging al zijn handen voor mijn ogen gelegd. ‘Vertrouw je me?’ fluisterde hij in mijn oor.
Ik lachte zenuwachtig en knikte toen twijfelachtig. Ik voelde Seth’ warme lichaam tegen mijn rug, zijn adem blies in mijn nek waardoor ik alleen nog maar zenuwachtiger werd. ‘Misschien, als je me niet tegen een boom laat lopen?’
‘Nooit.’ Seth’ stem klonk besloten en liet me lichtjes glimlachen. Ik voelde hoe hij een stukje naar achteren schuifelde zonder zijn handen voor mijn ogen weg te halen en hoorde zijn stem me vragen om te gaan lopen.
Ik zette voorzichtig een stap en zuchtte opgelucht toen ik niet tegen iets opliep.
‘Je hebt niet veel vertrouwen in me, hè?’ lachte Seth.
Ik grinnikte en begon harder te lopen, geleid door Seth kwam ik veilig op de plek waar hij me naartoe had willen brengen. ‘Mag ik nu kijken?’ Nieuwsgierig probeerde ik iets tussen zijn vingers door te zien, maar ik zag alleen maar duisternis. ‘Séééth?’
‘Nog even je ogen dichthouden, oké?’
Ik voelde Seth’ handen mijn gezicht verlaten, maar hield mijn ogen stijf dichtgeknepen.
‘Je ziet er erg grappig uit zo,’ lachte Seth, terwijl ik hem ergens in hoorde rommelen. Een klik volgde, en daarna meerdere. ‘Je mag je ogen open doen.’
Het eerste wat ik zag was Seth’ trotse gezicht, hij had een brede glimlach op zijn gezicht en zijn ogen schitterden. Ik keek nieuwsgierig om me heen en voelde mijn mond lichtjes openzakken. ‘Wow,’ mompelde ik verbaasd. Mijn ogen bestudeerden de ruimte, ik stond in een soort hut, de muren en het dak waren allemaal gemaakt van houten planken, waar op sommige plekken wat water doorheen lekte. Tegen de muur links van me stond een kleine ladekast, waar tientallen kaarsen op stonden. De kaarsen verspreidden een mysterieuze gloed door de kamer heen, maar maakten het meteen een stuk gezelliger en vertrouwd. In een hoekje stond een comfortabel uitziende bank, waar Seth me aan mijn hand naartoe trok. De rest van het hutje was leeg, op de foto’s aan de muren na. Ik stopte even met lopen en bekeek een van de foto’s, hij was opgehangen met wat plakband en was door de regen en de tijd een beetje vervaagd, maar ik kon nog duidelijk de vrolijke gezichtjes van Seth en zijn zus Leah zien.
‘En, wat vind je ervan?’
Ik draaide me om naar Seth, die met hoop gevulde ogen naar me keek. In zijn hand had hij nog steeds de aansteker die hij had gebruikt om de kaarsen aan te steken, die voor het enige licht in het hutje zorgden. Ik glimlachte en liep naar de bank toe, terwijl ik me liet neerzakken in de zachte kussens slaakte ik een zucht. ‘Het is geweldig, echt prachtig.’
‘Waarom krijg ik het idee dat er een maar komt?’ Seth’ stem was een teleurgestelde fluistering.
Ik staarde naar mijn voeten, ik durfde niet op te kijken, bang voor wat ik in zijn ogen zou zien. ‘Seth, waarom heb je me hier naartoe meegenomen?’ Ik keek voorzichtig op naar zijn gezicht, hij werd eerst lijkwit en vervolgens zo rood als een tomaat. Ik kreeg bijna de neiging om hem te vragen of hij niet echt ziek was, maar ik wist dat dat het niet was en dat deed me pijn. Het deed me pijn om te weten dat mijn vermoedens waar waren, het deed pijn om te weten dat ik hem zou kwetsen, misschien niet vandaag, maar wel binnenkort.
‘Ik – ik dacht gewoon dat…’ Zijn ogen vlogen over de kleine ruimte en bleven op mij rustten, hij beet zenuwachtig op zijn lip en maakte een wanhopig gebaar. ‘Ik weet het niet, ik dacht gewoon…’ Opnieuw viel hij stil, ongemakkelijk plukte ik aan mijn shirt, maar de stilte bleef aanhouden.
Ik glimlachte lichtjes en stond op. ‘Volgens mij is het gestopt met regenen,’ zei ik zachtjes.
Seth knikte bedachtzaam en begon legde zijn arm opnieuw om mijn schouders, maar ik wist dat het anders was dit keer, hij was niet meer vrolijk en uitbundig, er was een trieste sfeer over hem neergedaald.