H58

Metsa kijkt verbaast naar mijn hand om de zijne.
'Jemig, het ene moment sla je me dood en het andere grijp je mijn hand? Jij hebt echt wisselende stemmingen,' hij glimlacht me toe, en ik hem.
'Het was een lang verhaal, ik weet niet of ik het mooi mag vinden, maar ik vond het eigenlijk wel een beetje mooi...' Ik sla mijn ogen neer.
'O,' zegt hij.
'Ik heb je trouwens een veel gemakkelijkere verhaal verteld. Dat van mij waren alleen de belangrijkste punten, dan hoef jij niet mij alles te vertellen hoor,' zeg ik.
'Maar dat wou ik graag, ik wou het aan iemand kwijt,' hij lacht,'Nou, je bent dus speciaal, want jij bent de eenigste die buiten mijn familie het verhaal weet.'
'Wauw,' zeg ik terwijl ik edel mijn kin in de lucht steek en trots en neerbuigend kijk.
'Nee, hou op, zo lijk je op mijn oma,' Metsa grijnst. Ik ga staan.
'Kus mijn hand volk, ik ben jullie heerser! Muhahaha!' zeg ik met een bekakt stemmetje. Metsa krijgt alweer de slappe lach.
Draakje maakt me wakker uit het leuke vrienden leven,'Pieuw,' etenstijd.
'Kom Metsa, we moeten wat eten,' zucht ik terwijl ik mijn draakje gelijk geef.
'Moet ik naar de eetzaal?' Nu kijkt Metsa bang en bezorgt.
'Ja, kom op, niet iedereen zal je haten.' Ik grijp zijn and en sleep hem mee naar de kamer deur terwijl ik mijn draakje in mijn andere hand hou.
'Ja, daar ben jij het levende bewijs van...' zucht hij ongelovig.
'Kom op meneertje-zelfmedelijde, op naar de eetzaal.'

In de gangen kijken mensen alweer raar naar me, net als vanochtend, net als de eerste dagen. Ik haat het als mensen zo naar me kijken. Ik haat het. Nu loop ik naast Metsa en vinden ze me nog raarder. Jammer dan voor hun, hij is gewoon een vriend. Af en toe draai ik me om om te zien of hij er nog is, straks sluipt hij weg. Zijn verhaal leek op het mijne, hij liep ook weg. Ik glimlach hem toe als hij er nog is, met angstige ogen kijkt hij rond, maar hij is er.
'Wees niet bang, draakje beschermd ons,' fluister ik hem toe.
'Nu ben ik onder de indruk, je draakje is nog zo groot als een konijntje...' fluistert hij met een hese beklemde stem terug.
'Wacht maar tot dat je hem ziet eten, dan komt hij pas in actie.'
'Ik weet het,' zucht Metsa. Hij was er van ochtend bij het ontbijt bij toen draakje zijn kip naar binnen werkte.
'Heb je hem nou al een naam gegeven? "Draakje" klint een beetje stom, wat dacht je van... van... Diamant?' Metsa heeft groot gelijk.
'Diamant,' ik proef het woord op mijn tong, het pas wel enigzins bij het draakje.
'Wat dacht je van, Diamantar?'zegt Metsa.
'Pieuwrrr!' Draakje is het er mee eens.
'Diamantar,'zeg ik,'mooie naam.'
'Prieeuw!' zegt Diamantar.
We lopen de laaste trap af naar de eetzaal. Bij de deur begint Metsa te trillen en kijkt hij angstig de volle zaal in. Ik aarzel niet ik grijp zijn arm en trek hem mee naar binnen. Ik ga naar mijn andere vrienden toe. Hopelijk zullen ze Metsa accepteren.