#138.
Totaal tegenovergesteld is de mening van mijn moeder vandaag die blijkbaar niet gelooft in mijn droom dit ooit af te maken en ooit te publiceren. Ze lijkt de Quizletwereld ook niet te snappen...
Maar ik heb jullie!
Bill leek plots terug te komen uit zijn gedachten, want hij draaide zich om en keek me recht aan. Zijn gezicht vertoonde geen enkel spoor van emotie, hij hield ieder spiertje zo goed als hij kon onder controle. Het enige wat hij niet kon beheersen waren zijn ogen. Hoewel ze me strak aankeken en slechts enkele resterende traantjes vertoonden, zag ik alles. Ogen net als een oceaan. Ondoorgrondelijk en diep, maar tegelijkertijd zo helder. Het was de toegang tot de ziel en ik zag de pijn en de gemende gevoelens die hij probeerde verborgen te houden. Hij nam mijn hand vast en kneep er zo hard in dat het pijn deed. Nog voor ik het goed en wel besefte was zijn warmte alweer verdwenen. Hij drukte flink op het gaspedaal en zette onze tocht voort. Ik wist niet of hij van plan was om rechtsomkeer te maken naar huis of niet, ik wist wel dat het er naar uitzag dat hij van plan was om te zwijgen. Zelfs een scheldpartij zou beter geweest zijn dan dit negeren. Ik had gehoopt dat ik me op zijn minst opgelucht zou voelen, maar ik voelde me alleen maar leger dan ooit vanbinnen.
De tranen bleven onophoudelijk over mijn wangen stromen, maar verder kwam er geen geluid uit me. Ik probeerde betekenis te geven aan Bill’s handeling, maar hoe meer ik erover nadacht, hoe meer opties ik had in mijn hoofd. Waarom nam hij mijn hand vast, keek hij me op die manier aan, maar zei hij niks? Geen woord, geen hartverscheurende blik die toonde hoe gekwetst hij was, geen medelijdende woorden, geen woede-uitbarsting, niks. Duizend gemende gevoelens waar hij zelf nog niet uit was, dat had hij, maar ik had gewoon iets nodig. Het voelde precies alsof we van het ene op het andere moment vreemdelingen voor elkaar geworden waren.
Er heerste een ongemakkelijke stilte en ik was blij dat de radio nog altijd op de achtergrond speelde. Het was het enige dat afleiding bood, hoewel geen enkel nummer echt tot me doordrong. Bill reed veel te hard en hield zijn blik constant op de weg. In normale omstandigheden zou ik een opmerking maken over zijn rijgedrag, maar deze keer liet ik hem begaan. Ik zou sowieso snel sterven, mijn tijd was al geteld. Ik meende niet echt wat ik dacht, maar dat denken weerhield me wel van de drang om te praten. De bal lag in Bill’s kamp. Ik zou koppig zijn als het moest en ik besefte wat ik aangericht had, maar ik wou op dit moment alleen maar interactie. Dit zwijgen van hem deed me bijna denken dat het hem onverschillig liet, wat me gek maakte van frustratie. Of was die kneep in mijn hand dan toch een goed een teken? Ik had beter niks gedaan. Uiteindelijk nam ik de pak met koeken die hij meegenomen had en nam ik er eentje uit. Ik hoopte er stiekem op dat eten mijn hoofdpijn een heel klein beetje zou doen afnemen.
Reageer (9)
Haha, mijn ouders beseffen nauwelijks dat een van de grootste delen van mijn leven bestaat uit het schrijven van fanfictions... deels omdat ik ze niet wil gaan uitleggen dat ik fanfictions schrijf, als in, het is [just be honest with me] nogal een sneue hobby... Maar dan vind ik niet dat je moeder dat meteen moet zeggen, want het helpt je wel in het verbeteren van je schrijven -en ze is je moeder. MAAR IK SUPPORT JE <3
1 decennium geleden[en geloof me maar, als je dit verhaal hebt uitgegeven en het staat op nummer een van de bestsellerslijsten en zo, dan gaat ze dat heus wel terugnemen x)]
Nu, dit verhaal -als in. I love this, so much. Ik zie nu hoe hieronder iedereen "bill ga praten" roept [en no offense of zo], maar ik vind het juist mooi dat je hem stil laat zijn. Het is nogal een natuurlijke reactie. Als je zoiets hoort, kan het ofwel zo zijn dat je meteen begint te roepen omdat je je verdriet wilt maskeren -maar dan komt de stilte later wel. En dit vind ik veel mooier. Dat je zichbaar weergeeft dat Bill eerst tijd nodig heeft om te denken voordat hij hier iets op zegt, en al begint te verwerken en. tsja. Ik weet niet. Ik vind dat gewoon een veel mooiere reactie dan het alternatief waarin hij alles bij elkaar begint te schreeuwen van paniek. Ook vind ik het veel meer als de Bill die je in dit verhaal hebt neergezet, so, right.
En nu ga ik ervandoor.
DOOOOOEI <3
Man, ik zou op mijn nagels bijten van frustratie omdat Bill gewoon niks zegt. Ik zou daar echt niet tegen kunnen!
1 decennium geledenSnel verder!
x
oh.... snel verder please!
1 decennium geledenen dat over quizlet en ouders kan ik ook heel erg goed begrijpen, ook mijn ouders...storen zich er aan. "je hebt iets beters te doen......"
I love this story
Als eerste snap ik jou heel goed! Mijn vader snapte ook niks van Quizlet en zeurde ook altijd aan mijn hoofd dat ik wel wat beters te doen had dan aan een, zoals hij zegt, "stom verhaal" te werken. Hij snapt alleen niet dat het een droom van me is om een boek te schrijven en dat het ontspannend werkt voor me. Vooral na een lange schooldag en bergen met huiswerk. Eerlijk waar de modeacedemie is niet alleen maar knutselen en modeblaadjes lezen. Het is ontzettend hard werken! Deadlines en ga zo maar door! Gelukkig woon ik nu op mezelf, mede door mijn o zo lieve stiefmoeder (NOT!!), en kan ik in alle rust aan mijn verhaal schrijven.
1 decennium geledenMaar goed ik dwaal vreselijk af, want het gaat ten slotte over je prachtige hoofdstuk.
Het moet zo ontzettend frustrerend zijn voor Chaya dat Bill niets zegt, maar ze moet ook begrijpen, en dat doet ze ook, dat hij te maken heeft met heel veel emoties die tegelijk door zijn hoofd gaan. Verdriet, woede, verraad en toch ook liefde. Hij moet het verwerken en als dat door te hard rijden is, laat hem dan! Stiekem denk ik dat hij haar toch publiekelijk gaat voorstellen, omdat hij van haar houd en ook omdat hij voor haar wil zorgen en trots op haar is. Het is toch, nu ga ik weer, het lot wat hen samen bracht en dat weet Bill zelf ook maar al te goed.
Ik kijk uit naar je volgende hoofdstuk! Het is zo medelevend! Nogmaals ik ga dit boek echt kopen als het uit komt! Daar wacht ik met smart op!
Pff, dat is wel frustrerend!
1 decennium geledenBill moet iets tegen haar zeggen! Anders is het zielig en weet zij ook niets.. Hoewel ik eigenlijk wel snap dat hij niets zegt, maar ben toch benieuwd wat hij gaat zeggen, als ie gaat praten.
Ga je snel verder <3?
xxx