#138.

Bill leek plots terug te komen uit zijn gedachten, want hij draaide zich om en keek me recht aan. Zijn gezicht vertoonde geen enkel spoor van emotie, hij hield ieder spiertje zo goed als hij kon onder controle. Het enige wat hij niet kon beheersen waren zijn ogen. Hoewel ze me strak aankeken en slechts enkele resterende traantjes vertoonden, zag ik alles. Ogen net als een oceaan. Ondoorgrondelijk en diep, maar tegelijkertijd zo helder. Het was de toegang tot de ziel en ik zag de pijn en de gemende gevoelens die hij probeerde verborgen te houden. Hij nam mijn hand vast en kneep er zo hard in dat het pijn deed. Nog voor ik het goed en wel besefte was zijn warmte alweer verdwenen. Hij drukte flink op het gaspedaal en zette onze tocht voort. Ik wist niet of hij van plan was om rechtsomkeer te maken naar huis of niet, ik wist wel dat het er naar uitzag dat hij van plan was om te zwijgen. Zelfs een scheldpartij zou beter geweest zijn dan dit negeren. Ik had gehoopt dat ik me op zijn minst opgelucht zou voelen, maar ik voelde me alleen maar leger dan ooit vanbinnen.
De tranen bleven onophoudelijk over mijn wangen stromen, maar verder kwam er geen geluid uit me. Ik probeerde betekenis te geven aan Bill’s handeling, maar hoe meer ik erover nadacht, hoe meer opties ik had in mijn hoofd. Waarom nam hij mijn hand vast, keek hij me op die manier aan, maar zei hij niks? Geen woord, geen hartverscheurende blik die toonde hoe gekwetst hij was, geen medelijdende woorden, geen woede-uitbarsting, niks. Duizend gemende gevoelens waar hij zelf nog niet uit was, dat had hij, maar ik had gewoon iets nodig. Het voelde precies alsof we van het ene op het andere moment vreemdelingen voor elkaar geworden waren.
Er heerste een ongemakkelijke stilte en ik was blij dat de radio nog altijd op de achtergrond speelde. Het was het enige dat afleiding bood, hoewel geen enkel nummer echt tot me doordrong. Bill reed veel te hard en hield zijn blik constant op de weg. In normale omstandigheden zou ik een opmerking maken over zijn rijgedrag, maar deze keer liet ik hem begaan. Ik zou sowieso snel sterven, mijn tijd was al geteld. Ik meende niet echt wat ik dacht, maar dat denken weerhield me wel van de drang om te praten. De bal lag in Bill’s kamp. Ik zou koppig zijn als het moest en ik besefte wat ik aangericht had, maar ik wou op dit moment alleen maar interactie. Dit zwijgen van hem deed me bijna denken dat het hem onverschillig liet, wat me gek maakte van frustratie. Of was die kneep in mijn hand dan toch een goed een teken? Ik had beter niks gedaan. Uiteindelijk nam ik de pak met koeken die hij meegenomen had en nam ik er eentje uit. Ik hoopte er stiekem op dat eten mijn hoofdpijn een heel klein beetje zou doen afnemen.