H50

Vol verbazing kijk ik naar het gloeiende ei, en naar de scheur die er dwars door heen gaat. Ik ben bang iets verkeerds te doen dus ik raak het ei niet aan. Het zachte gonzende geluid schald uit het ei. Maar nu hoor ik ook kleine piepjes. Bevroren kijk ik naar het ei, met grote ogen en een open mond.
Ik hoor een zachte "krak" en ik zie nog een scheur verschijnen, en nog eentje. Het ei zit nu onder de kleine scheurtjes en die ene grote. Het gepiep houd aan. Langzaam kom ik in beweging, wat moet ik doen? Er wordt hier een baby draak geboren, maar straks doe ik iets verkeerd!
Nog een "krak" en er ontstaat een klein rond gaatje in het ei, ik vergeet te ademen. Ik buig me naar voren. Benauwd kijk ik naar het kleine ronde gaatje, er beweegt iets onder.
Nog een "krak, en dan nog een paar, het gaatje wordt groter en groter.
Ik hoor harde piepjes, en het gegons verzwakt, het piepen houd aan.
Ik steek een vinger uit, ik wil het ei aan raken, ik wil helpen. Ik hou me op het laaste moment in, ik mag niets fout doen.
Dan verschijnt er iets in het vrij grote gaatje. Het is een voorpoot. Het voorpootje krabbelt in de ronte en probeerd het gat nog groter te maken. De kleine witte nageltjes van het prachtig wit geschubte pootje krassen over het oppervlakte. Een kras van het voorpootje resulteerd in nog meer scheurtjes. Nog een pootje breekt door de eierschaal heen en ademloos zie ik hoe nog een voorpootje zich bij de andere voegt. Bijde klein en zachtig. Een traan welt op in mijn linkerooghoek, het lukt me niet hem weg te vegen, want ik wil me niet bewegen. De kleine pootjes spartelen en glijden over het glade oppervlakte van het overgebleven ei. Het gepiep stopt even. Dan klinkt een echt harde "krak" en het gat is nu echt een gat, het is nu een hand groot.
Mijn adem stokt als ik bezef dat ik toch echt adem moet halen en reutelend haal ik adem om dan meteen mijn adem weer in te houden als het aller liefste kopje van de hele planeet, het hele universum, uit het ei komt. Een glinsterend kopje met dicht geknepen oogjes klimt zijn pootjes acchter na het ei uit. Kleine stekeltjes zitten op zijn nek en iets boven zijn oogjes, die nogsteeds dicht zitten. Ik het kleine bekje open gaan, kleine tandjes ontbloten zich en het draakje piept een paar hoge noten. Bewonderend kijk ik naar het kleine draakje. Een klein roze tongetje likt langs tandjes als het wezentje kracht zet en uit het ei kruipt. Het draakje ploft zachtjes op het kussen naast het ei. Dan trillen zijn gesloten ogen, en een klein kiertje ontstaat.
Met kleine spleetjes ogen draait hij zich plotseling om naar me en dan gaan de ogen open. De oog kleur is grijzig wit met allemaal fijne lijntjes kleur er door heen. Ik zie blauw en groen, maar zelfs ook rood en goud. Maar dan zo kleine lijntjes dat je ze alleen maar kan zien als het draakje zo dichtbij is. Het draakje slaakt een piepje.
Ontroert steek ik aarzelend mijn hand uit, mijn wijsvinger voorop. Een paar centimeter voor het draakje stopt mijn vinger, ik wacht op wat het draakje gaat doen. Ik zie het draakje naar voren schuivelen, het blijft me aan kijken. Dan drukt hij zachtjes zijn neus tegen mijn hand.
Ik gil, maar het is al te laat. Een grote stroomschok gaat door me heen en ik val naar achteren, verlamd. Mijn ogen blijven wijdopen, maar toch zie ik niets meer. Het draakje kruipt op mijn borst en valt in slaap, tot nu toe is zijn taak vervult. Voor mij blijft alles zwart.