Epilogue

Langzaam stak Camille haar hand in haar jaszak toen ze eenmaal in het vliegtuig zat. Ze wou maar wat graag weten wat Zayn nu in haar zak had gestopt. Met haar vingers voelde ze de textuur van een kleine enveloppe. Ze haalde hem er voorzichtig uit en bleef er een tijdje naar kijken.
Langs de ene kant wou ze de enveloppe nu gewoon open scheuren zodat ze kon zien wat erin zat. Maar langs de andere kant zou het het afscheid alleen maar realistischer maken. En dat was nu net het probleem. Ze wou helemaal een afscheid van hem nemen want dat deed ontzettend veel pijn. Het liefst had ze hem mee het vliegtuig in gesleurd of was ze zelf gewoon in Engeland gebleven.
Het duurde niet lang voordat er een donkere vlek zichtbaar werd op de enveloppe. Een eenzame traan was genadeloos langs haar wang naar beneden gerold en was uit elkaar gespat op het witte papier. Met haar hand veegde ze vlug langs haar oog zodat er niet nog meer zouden volgen.
Uiteindelijk opende ze met trillende vingers de enveloppe. Op een voorzichtige manier weliswaar zodat hij niet zou scheuren. Ze kon zien dat er een klein briefje in zat, maar ook nog iets anders. Het ding was namelijk veel te zwaar geweest om alleen maar een stukje papier te dragen. Ze hield de enveloppe dan ook omgekeerd waardoor er iets uit viel waarna ze het opving in haar hand. Het voorwerp voelde koud aan wat aangaf dat het iets van metaal moest zijn.
In haar hand hield ze een simpel armbandje. Het mocht dan wel simpel zijn, maar simpele dingen waren vaak de meest waardevolle voorwerpen die een mens kon hebben. En dit was er zo één. Ze was zeker niet de persoon die van haar vriendje zou verwachten dat hij dure cadeaus voor haar zou kopen. Ze vond het al heel erg lief als hij überhaupt iets voor haar kocht. En naar haar mening was het armbandje gewoon perfect.

Camille deed het armbandje met plezier om haar pols heen. Het zou daar zeker en vast een lange tijd blijven hangen. Ze dacht er nu in ieder geval nog niet aan om het binnenkort weer af te doen. Nu had ze tenminste het gevoel dat Zayn toch voor een stukje bij haar was. Het zou de afstand tussen hen een beetje draaglijker maken.
Na het armbandje haalde ze nu ook het briefje uit de enveloppe. Ze herkende meteen het handschrift dat met zwarte pen op het witte papier gedrukt stond. Haar ogen gleden langzaam over de woorden die erop stonden.

I never got the chance to say it out loud..

I love you

- Zayn

Haar mondhoeken krulden langzaam omhoog tot een gemeende glimlach. Ze hadden de woorden inderdaad nog nooit tegen elkaar gezegd, maar zelfs op een stukje papier geschreven betekenden ze meer dan de wereld voor haar.
Ze aarzelde dan ook niet en viste haar gsm uit haar jaszak. Het kon haar even niet schelen dat ze hem eigenlijk niet mocht gebruiken op dit moment. Haar vingers vlogen dan ook over de knopjes heen zodat ze toch nog op tijd een sms zou kunnen verzenden. Ze wist haast zeker dat de ontvanger ook zou glimlachen na het lezen van haar woorden. Samen met haar.

I love you too.

X Camille