O48. Elisa Romaine

Toen ik mijn ogen opende keek ik recht in Embry’s chocoladebruine ogen, de ogen die altijd leken te glimmen, zelfs als licht ontbrak. Hij lachte vriendelijk naar me en ik trok hem dichter tegen me aan. Een felle flits buiten had me laten schrikken en ik was tegen de borst van de jongen aan gekropen. Hij had beschermend zijn armen om me heen geslagen.
‘Je bent echt bang hé?’ Ik knikte en hij trok mijn hoofd weer op zijn borstkas. Met een hand streek hij over mijn blonde haren en met de andere hield hij me tegen zich aan. Zijn warmte voelde veilig en beschermd, het leek alsof me niets meer kon gebeuren, alsof ik nu veilig was voor alles en iedereen.
Buiten was er weer een heldere flits en de lucht bleef heel de tijd rommelen. Ik pakte de achterkant van het shirt van de jongen strak vast. In huis was het donker, al het licht wat gewoonlijk van buiten kwam werd tegen gehouden door de donkere wolken en ik twijfelde er niet eens over om op te staan van mijn plek.
‘Elisa?’ zei Embry zacht. Ik keek verbaasd op. Ik was dichtbij genoeg om zijn gezicht grotendeels te zien en de rest vulde ik aan met mijn fantasie. Zoals altijd leek hij het voor elkaar te krijgen er goed uit te zien zonder er ook maar iets voor te doen, zelfs als ik aan zijn shirt trok. Buiten was er weer een bliksemschicht die alles even verlichtte, om vervolgens slechts duisternis achter te laten. Tranen begonnen over mijn wangen te stromen en ik beefde angstig. Schokkerig huilde ik.
Embry wreef over mijn rug en probeerde me te kalmeren, waardoor ik alleen maar harder ging huilen. Ik haatte dit zo verschrikkelijk!
Voorzichtig nam hij mijn gezicht in zijn handen en streek hij alle tranen weg met zijn duim. ‘Elisa, wees niet bang, ik ben bij je. Ik zal je beschermen.’ Ik knikte en merkte dat ik niet meer beefde en huilde. Ik zat er verdoofd bij, mijn ogen keken recht in de zijne en ik kon me niet meer bewegen. De angst had me volledig in zijn greep. Ik wilde bewegen en alles van me afschudden, maar het leek alsof ik sliep met mijn ogen open.
Langzaam kwam Embry gezicht dichter bij. Ik voelde zijn warme adem op mijn huid en zag hoe hij slechts enkele millimeters van me verwijderd was toen hij fluisterde. ‘Ik ken je pas net Elisa, maar je bent de meest fantastische, leuke, slimme en knappe jonge vrouw die ik ooit heb ontmoet. Ik houd van je.’ Toen drong het tot me door wat hij wilde doen.