``89``

‘Wat is dat?’ Dean remt af. Hij stopt de impala en stapt uit. ‘Alex?’ ik kijk op en glimlach even voor ik mijn evenwicht verlies. Tot mijn verbazing raak ik de grond niet maar val ik tegen iets zachts aan. Even kijk ik omhoog en zie ik Sam staan. ‘Sam, bedankt’ hij glimlacht snel en kijkt dan naar Dean. ‘we moeten haar verzorgen’ Dean knikt terwijl Sam me optilt. Voorzichtig legt hij me achter in de impala terwijl de jongens in stappen. ‘waar was je en wat is er gebeurd?’ vraagt Sam gelijk. Mijn ogen ontmoeten die van Dean in de achteruitkijkspiegel. ‘vind je het erg als ik het niet vertel, het was niet iets waar ik trots op ben’ Sam wil verder vragen maar tot mijn verbazing zie ik Dean hem stoppen. Mijn ogen vallen dicht en ik voel hoe de wonden bloeden. Het bloed verkleurt en doorweekt mijn kleren. Een druppel kriebelt bij mijn rechteroor maar ik kan me er niet toe zetten om hem weg te vegen. De auto stopt abrupt en de deur bij mijn hoofd gaat open. Ik zie Dean op zijn kop en hij trekt me aan mijn armen uit de auto. ‘je mag wel wat voorzichtiger zijn hoor’ mompel ik tegen hem. Hij ondersteund me terwijl we naar het motel lopen. Sam heeft de deur al open gedaan. ‘Sam, kan je misschien tanken, en wat eten halen. Ik denk dat we morgen verder gaan’ Sam kijkt Dean even aan maar doet wat hem gezegd word. Dean zet me op de stoel bij een van de bedden en loopt weg om het licht aan te doen en de EHBO doos te halen. Ik sluit mijn ogen en zie de ogen van de man weer. Ze twinkelde veelste vrolijk toen hij wegging. Het leek net alsof hij me had willen testen. ‘waar ben je geraakt’ Dean’s stem rukt me gelijk uit mijn gedachten. ‘mijn rechterzij, linkerbeen en rechterwang’ normaal zou ik er moeilijk om gedaan hebben, maar ik was zo moe dat ik Dean zijn gang maar liet gaan. ‘ik begin bij je zij’ hij gaat op het bed zitten en pakt aarzelend mijn shirt beet. ‘Dean… trek hem nou maar omhoog, het is niet alsof ik een keuze heb’ Dean knikt en trekt mijn shirt een stuk omhoog. Ik grom van de pijn en bijt op mijn kaken. Dean ontsmet het. Even stop ik hem. ‘sorry’ zijn stem klinkt zwaar. ‘voor wat?’ weer kreun ik als Dean verder gaat met de wond. Even twijfelt hij. Ik rol met mijn ogen en maak mijn broek los. ‘en waag het eens iets te doen, want ik vermoord je even goed nog!’ hij glimlacht even. ‘voor wat ik zei… ik vertrouw je wel, het was alleen’ ik stop hem en schud mijn hoofd. ‘ik snap het’ hij verzorgt ook mijn wond op mijn been. Even kijkt hij naar me. Zijn handen houden mijn gezicht vast. Ik sluit mijn ogen en geniet van de warmte van zijn handen. Hij bestudeert mijn gezicht grondig en veegt het bloed dan weg. ‘je hoeft nu alleen nog te rusten’ zijn stem is zacht en ik voel zijn adem op mijn gezicht. Hij is dichtbij. Mijn hart klopt hard, als zijn hand over mijn schouder strijkt. Hij blijft even op mijn litteken hangen. ‘je mag wel een shirt van mij lenen voor nu’ zijn stem kietelt mijn huid. Dan hoor ik de deur open gaan en Dean loopt snel weg. Ik open mijn ogen en kijk naar Sam die me even bekijkt, nu pas bedenk ik me dat ik alleen maar in mijn ondergoed zit. Dean gooit een shirt naar me toe en ik doe hem aan. ‘ik ga slapen en morgen is alles weer goed’ ik val op een van de bedden en blijf roerloos liggen. Mijn lichaam is op, niet van het bloed dat het verloren is, maar van de inspanning. Mijn gedachten daarentegen wil door gaan. Het wil weten, waarom de demon het op mij had gemunt, en wat hij van me wilde. En Waarom Castiel niet was gekomen, ik was in gevaar geweest. Het bed zakt een stukje in en ik voel hoe iemand naast me gaat liggen. Vermoeit open ik 1 oog en zie ik Sam naast me liggen. Hij schenkt me een glimlach en strijkt een paar haartjes uit mijn gezicht. ‘slaap maar, morgen is alles inderdaad beter’ met die woorden val ik in slaap.