1.

'Home sweet home' roept mijn moeder als we het eeuwen oude gebouw in stappen dat van af nu ons nieuwe thuis moet voorstellen. Millie begint te gillen als een idioot en als ik in haar richting kijk zie ik een piepklein spinnetje rennen voor zijn leven. 'Haal het weg! haal het onmiddelijk weg!' krijst ze. 'Rustig aan zeg, dit is maar een klein spinnetje hoor, moet je je voorstellen hoe veel van die beesten hier in dit stok oude gebouw zitten! en minstens de helft drie keer zo groot dan die daar' zegt Jo die er duidelijk plezier in heeft dat Millie nu begint te kijken alsof ze net een dode puppy heeft zien liggen. 'Hou op jullie twee! doe iets nuttigs en ga maar jullie kamers uit kiezen' roept mijn moeder en we rennen met zijn drieen snel de trap op. Jo is als eerste boven en heeft duidelijk de grootste kamer gekozen. Millie is al snel bij een kamer waar zo veel licht uit komt dat het duidelijk is dat zij de kamer met de grootste ramen heeft. Ik loop op mijn gemak naar de kamer helemaal achterin de gang. Het is een mooie ruimte, grote ramen en toch genoeg privicy. 'He! kom eens helpen!' roept mijn moeder de trap op. Dit keer ben ik als eerste beneden maar dat zal ook wel zijn redenen hebben... als ik naar buiten ga komt er net een jonge het huis naast ons uit lopen. Hij ziet de grote verhuis wagen en mijn moeder die onhandig met de verhuisdozen staat te sjouwen. Met een grijns op zijn gezicht komt hij op ons af lopen. 'Jullie zijn zeker onze nieuwe buren?' vraagt hij en ik knik. Hij lagt weer en het valt me op dat hij daarvan kuiltjes in zijn wangen krijgt. Hij wil net weer iets zeggen als er weer een akelige krijs uit het huis komt. 'wat nou weer' mompelt mijn moeder boos. Er klinkt luid gestommel op de trap en dan komt Millie struikelend het huis uit rennen met Jo op haar hielen die blijkbaar al de wat grotere maten wat spinnen betreft heeft gevonden, want hij zit haar achterna met een grote, harige, zwarte spin. 'Gebeurt dat wel vaker?' vraagt de buurjonge verwonderd. 'Meer dan vaak!' lag ik en de jonge grijnst weer waardoor de kuiltjes in zijn wangen weer zichtbaar worden. 'Ik ben Mike' zegt hij dan. 'Saar, en die twee daar' zeg ik terwijl ik naar de gillende Millie en lachende Jo wijs 'zijn mijn broer en zus, Millie en Jonas'. Mike trekt zijn wenkbrouwen op en kijkt nog even naar het bijzondere schouwspel. 'Mike! Eten is klaar!' roept een stem en Mike verontschuldigt zich en rent terug naar zijn huis. 'Saar, wil je even helpen?' kreunt mijn moeder en de rest van de avond brengen we door met het uitpakken van de dozen en het inrichten van onze kamers.