#135.

Bill begon vrolijk mee te neuriën met een liedje op de radio. Ik forceerde een glimlach. Ik wist niet precies waar we naartoe gingen en ik kon dus niet inschatten hoe lang we in de auto zouden moeten zitten. Ik zou een keuze moeten maken en wel snel ook. Of ik gaf hem de brief bij onze aankomst, of ik las de brief in de auto voor. Geen van beide opties voldeden en ik voelde een hoop woede in me opkomen. Ik had mijn ideale kans een paar minuten geleden verkeken, voor zover er een ideaal moment mogelijk was voor zo’n dingen. Hij zou me haten en zich belogen voelen.
Na twee uur rijden op de snelweg stopten we bij een wegrestaurant. “Ik ga even wat lekkers halen, wil je ook wat?” Ik knikte. “Neem je ook een flesje water mee?” Hij gooide het portier dicht en verdween in het winkeltje. Blijkbaar was het toch niet zo dichtbij als ik gedacht had. Ik keek snel even naar mijn mobieltje. Geen gemiste oproepen of berichten, maar goed ook. Ik besloot om het maar meteen uit te schakelen. Dat leek me het beste. Mijn blik viel op het pakje dat ik voor Bill gekocht had en op de brief. Ik kreeg een tweede kans. Deze keer mocht ik onder geen beding terugkrabbelen.
“Bill, voordat we verder gaan moet ik eerst nog iets doen”, stamelde ik toen hij terugkwam met een pak koeken en wat drank. Hij zuchtte en liet zijn handen op het stuur vallen. “Als we te lang treuzelen komen we te laat en dat mag absoluut niet gebeuren.” Hij beklemtoonde het woordje absoluut. Moeizaam negeerde ik de toon in zijn stem en haalde ik het pakje en de enveloppe uit mijn handtas en stak eerst het pakje voor zijn neus. “Voor jou, voor je valentijn. Ik weet het, het stelt niet veel voor, maar je zal er hopelijk iets aan hebben.” Hij opende het, bekeek het en glimlachte vervolgens. “Het is een notitieboekje, voor je gedachten, je ideeën, nieuwe songteksten.” Hij knikte. “Het idee alleen al dat het van jou komt zal voor inspiratie zorgen.” Hij drukte een kusje op mijn voorhoofd. Hij leek oprecht tevreden met zoiets banaals. Ik vroeg me af hoe hij oprecht blij kon zijn met zoiets, het stond zo in contrast met wat hij voor mij wou doen vandaag en dat terwijl ik waarschijnlijk nog niet alles wist. Nog voordat hij het boekje goed en wel kon bekijken stopte ik de brief in zijn handen. Ik deed het razendsnel en het was pas toen ik zag dat zijn vingers contact maakten met het papier dat ik besefte dat het echt zou gaan gebeuren. “Ik wil dat je dit leest, voordat je me officieel als je vriendin gaat voorstellen.” Zijn gezichtsuitdrukking veranderde wel vijf keer na elkaar, waarschijnlijk omdat hij niet wist wat hij zonet gehoord had of wat hij moest voelen. Hij keek me voorzichtig aan, maar zei niks. Ik slikte en wachtte tot zijn vingers over de enveloppe gleden en deze openden. Ik kon nu niks meer doen. Ik had er bewust voor gekozen om hem de brief te laten lezen in mijn aanwezighed, niet omdat het mij dat makkelijker maakte, integendeel. Het maakte het mogelijk om zijn gezichtsexpressies te zien en hij zou ook niet van me weg kunnen lopen. Hij kon me wel uit de auto zetten en de afspraak met de pers afzeggen, daar was ik me van bewust en dat zou ik accepteren. Het maakte me ook niet uit. Het enige wat telde was ons. Dat was het enige waar ik op dit moment om gaf. Ik zag zijn handen trillen terwijl hij de brief met beide handen vastnam en begon te lezen.