115. || Rainbows ||

"De graffiti?" vroeg ik haar. Ze knikte. "Hoezo dat? Welke inbreker bekijkt er nou wat gekleurde krabbeltjes op een muur?!" ze keek me weer waarschuwend aan en ik wist dat ik zachter moest gaan praten. "Ik ben geen inbreker. Luke is een van de beste graffitispuiters in LA, maar hij maakt geen kunst in de stad zelf. Dat vind hij amateuristisch. Dus nam ik een kijkje in zijn huis. En het zijn niet zomaar krabbeltjes!" legde ze uit en nam naast me op het bed plaats. Ik wist dat Luke goed was, maar de beste? Agh, het zal wel. Ik heb daar natuurlijk ook geen verstand van hé.
"Je komt 's nachts binnen zonder een sleutel. Wil niet gezien worden, en bedreigd iemand met de dood. Nee, jij bent veel erger dan een inbreker!" piepte ik. Ze keek me kwaad aan. "Oké, je hebt gelijk. Maar ik steel toch niks?"
"Nee, want stelen is ook echt erger dan iemand bedreigen." zei ik. Het sarcasme droop er gewoon vanaf. Ze zuchtte. "Ik heb je niet bedreigt, ik waarschuwde je alleen dat ik het zou kúnnen." zei ze. Daar moest ik even over nadenken. ik besloot dat ze gelijk had. "En wat is de reden dat je niet gewoon bij Luke aanbelt? OVERDAG." Ze keek me aan alsof ik net iets volslagen krankzinnigs had gezegd. Maar dat had ik niet. Want het is toch niet normaal om in de nacht iemands huis binnen te sluipen? Ook al ben je niet van plan iets te stelen. Het is nog altijd een inbraak.
"Ik hou van apart." zei ze droogjes en stond op van het bed. Ze liep naar het raam en schoof die omhoog. "Wat ga je doen?" vroeg ik geschrokken toen ze op het kozijn ging zitten en naar beneden tuurde. "Ik ben hier nooit geweest." zei ze geheimzinnig en liet zichzelf vallen. Ik ging meteen bij het raam staan. Ze viel met een zachtjes plof op de grond en rende het donker in. En zo stom als ik was, ging ik haar achterna.