H24

Ik voel me gelukkig, ik hoor ergens thuis en ik weet wie ik ben. Ik heb Mell, en okal kan ik soms haar bloed drinken ze is best aardig. Terwijl ik zo nadenk vliegen we rustig naar het kasteel.
Dan worden we aangevallen. Grote rubberen ballen in allerlei kleuren vliegen mij, Mell en Ron rond de oren. Mell vliegt iets sneller door maar verder doet ze niets.
'MELL! We worden aan gevallen! Doe iets!' Gil ik.
Mell doet niets, ze grinnikt alleen maar. Ik snap haar echt niet...
'Mell!' Roep ik. Maar dan landen we al. Voordat het groepje wat daar staat naar ons toe komt fluistert ze snel iets in mijn oor.
'Het is een spel, gespeeld door de leerlingen. Kijk maar.' Ze wijst over de rand van het dak van het lange bebouw, maar ik kijk niet. Ik voel me beschaamd en heb geen zin in hoogte vrees.
Dan komen er mensen op ons af.
'Mellissa! Pursian! Welkom terug thuis!' Een mensen meisje omhelst haar als ze van Pursian afkomt. Een lange Urgal met lange gevaarlijke hoorns knikt haar toe. Ron stapt snel ook af en gaat snel naast Mell staan. Een andere elf zwaait even en loopt dan verder. Hun draken staan allemaal achter hun, het valt me op dat hun kleding de zelfde kleur als hun draak heeft. Dan klinkt een hardere stem achter de andere. Een gedaante in een bruine cape stapt naar voren.
'Mellissa Houten, Pursian!' De man, die duidelijk mens is maar elven oren heeft strekt zijn handen. 'Welkom terug!'
'Elda-Quinten Pellý.' Mellissa laat het meisje wat haar knuffelt los en knikt Pellý toe. Dan besluit ik af te stappen. Al gaat dat niet zo mooi en dramatisch als ik wou. Ik val keihard op mijn rug. Ik zie Mellissa's mondhoeken een beetje omhoog trekken. Grr.
Pijnlijk sta ik op en ik stuur Mell een boze grimas.
'En wie bent u?' zegt Pellý die als eerst zijn tong terug heeft gevonden na dat ik opeens te voorschijn kwam.
Voordat ik iets kan zeggen is Ron me voor.
'Dit is Lilitha Alys Linopeumilium, dochter van Alys Miridal Linopeumilium en Cederic Asdal.' Bij de laaste naam zie ik woedende blikken en krimp ik ineen. Blijkbaar mag niemand mijn vader nadat hij mij gestolen heeft en weet iedereen wie ik ben.
'We hebben naar je gezocht, jaren. Op opdracht van je moeder. Hoe ben je teboven gekomen?' Pellý kijkt geïntresseert naar mijn gezicht.
'Mijn oom.' zeg ik alleen maar.
'Oh juist. We moeten u naar Eragon brengen,' zegt Pellý dan.
Ik knik, ik gebruik woorden alleen als het nodig is.
Pellý draait zich om met een dramatisch gebaar en gaat ons voor naar een trap. Langzaam dalen we die af. Gevolgt door de andere mensen van het dak. Aangekomen in de gang haasten we ons naar grote eikenhoutendeuren. Ik zie hier en daar rijders lopen met draken die mij verbaaste blikken toe werpen. Ik kijk naar de grond. Ik ben niet speciaal, kijk naar iemand anders.
De deuren worden geopend door 2 sterke urgals en hun draken en we gaan naar binnen. Ik zie meteen een grote draak naast de deur staan. Op een naambordje zie ik "Gleadr" staan. Helaas is de draak van steen. Ik loop snel verder als ik zie dat ik achter blijf. Maar ik blijf naar de standbeelden kijken. "Cadoc", zie ik staan bij een standbeeld van een oude man. Mellissa trekt me mee en fluistert weer wat in mijn oor.
'Het zijn standbeelden van mensen die veel betekenden voor Eragon maar zijn gestorven. Later als wij sterven, heldhaftig, komen wij hier ook.' Dat is een opluchting iedereen zou me dan nogsteeds kunnen bewonderen... maar niet heus. Dan kijk ik op. Ik kijk recht in een gezicht omlijst met bruin haar. Blauwe ogen kijken me aan en elven oren steken door het haar. De jongen draagt een blauw gewaad en achter hem staat de grootste draak die ik ooit gezien heb, blauw. Eragon en Saphira.
'Eragon un Saphira, Atra esterni ono thelduin,' fluister ik. In mijn hoofd vertaal ik het terug. Eragon en Saphira, Moge het lot u gunstig gezint zijn. Eragon Reageert.