104. || Rainbows ||

"Het gaat... wel oké." antwoordde hij twijfelend. "Hoe is het met Kristen?" vroeg ik hem. Het bleef even stil bij Thobias. "Weet ik niet..." zei hij uiteindelijk. Ik keek vaag, maar dat zag hij natuurlijk niet. "Hoezo weet je dat niet?!"
"Ik heb haar al een paar dagen niet gezien of gesproken..." legde hij uit. Maar ik snapte het nog steeds niet. "Waarom niet?! Waar ben je?"
"Ik stap zo het vliegtuig in." zei hij. Huh, waarom?! Waar ging hij heen?!
"Waarom?!" vroeg ik en mijn stem sloeg over. "Omdat je in LA zit. Wacht, je zit in LA, toch?" vroeg hij aan me. Ik wist niet zeker of het beter was te liegen in deze situatie, of niet. Ik besloot hem maar de waarheid te vertellen. "Ja ik zit in LA, maar je kan hier niet zomaar heenkomen!?" ik schreeuwde nu. Ik kon hem horen slikken en had meteen spijt van mijn geschreeuw. Maar hij gaf me niet de tijd mijn excuses aan te bieden. "Waarom niet? Wat moet ik anders met mijn leven? Iedereen haat me... Je gaat me toch niet vertellen dat jij ook zo over me denkt hé?" Wat moest ik hier nou op zeggen...?
Natuurlijk haatte ik hem niet, maar aangezien hij de ex was van Justin, leek het me gewoon geen verstandig idee om hem hier heen te laten komen. "Ik haat je niet. En ik weet zeker dat niemand jou haat!"
"Justin haat me..." mompelde hij op een zielige toon.
"Niet waar. Maar omdat jij nog problemen leek te hebben met Justin; lijkt het me geen goed plan om hierheen te komen Thobias..."
"We komen er wel uit joh, ik stap net het vliegtuig in; moet hangen. Bel je wel als ik ben aangekomen." zei hij haastig en hing op. Ik zuchtte en keek twee seconden naar mijn telefoon voor ik weer in beweging kwam.