1.1 Recensie van je favoriete anime

Gundam. Het is een universeel begrip. Spreek tegen een jonge Japanner over Gundam en met een beetje geluk kan hij je urenlang een boekje opendoen over deze reusachtige robots van 20 meter en 2 ton, zwaarbeladen met veel wapentuig. Eén van de beroemdste reeksen uit de gehele Gundam-franchise (en dat is er een grote!) is de Cosmic Era-serie. Deze bestaat uit 2 delen, Gundam SEED en haar sequel, Gundam SEED Destiny. Ik ben in Gundam en anime getuimeld toen een vriend me deze tweede naam aanraadde. Geen flauw benul had ik 3 jaar geleden van het plezier dat ik zou gaan ondervinden van deze machtige reeks. Ze is volgestampt met explosieve climaxen, krachtige verhaallijnen en hier en daar een knipoogje humor. Overheersend is echter de constante vraag aan de protagonisten, die ook de kijker voor een dilemma zou stellen: "Hoe ver wil je gaan om hetgeen je bemint, te beschermen?"

Voor ik ook maar begin aan recenseren, leg ik jullie misschien best de korte inhoud voor. Het is Cosmic Era 73. Sinds het einde van de Bloody Valentine War, 2 jaar geleden, is de vrede min of meer terug. De Coördinators, genetisch verbeterde mensen, leven opnieuw zonder angst in hun ruimtekolonies. De Naturals, mensen zoals jij en ik, leven op de Aarde. De vrede heerst weer. Een raid door radicale Naturals op een militaire kolonie van de Coördinators zet echter die vrede op het spel, en nieuwe held Shinn Asuka leert stapsgewijs de waarheid over deze zogenaamde 'nieuwe vrede'.

Gundam SEED Destiny, voor het gemak GSD genoemd, is een reeks die in haar eerste 5 minuten al meteen een statement maakt, waarvan het beeld de rest van de reeks terugkeert. De kijker aanleren dat oorlog niks meer is dan een lange ketting van constant bloedvergieten, dood en dikke miserie, is dus al een eerste punt dat zeker positief valt te noemen. Wat ook zeker te genieten valt, is de terugkeer van geliefde personages uit de eerste reeks, Gundam SEED (GS voor de vrienden). Het wederzien met Kira Yamato, Athrun Zala (die verheven is tot een prachtige combinatie van anta- en protagonist), Lacus Clyne, Cagalli Yula Attha en vele anderen maakt van GSD, zeker in de eerste 20 afleveringen, een nostalgische trip. Deze trip valt zeker te smaken, omdat de gebeurtenissen uit GS hierin zeer gerelativeerd en emotioneel subjectief worden weergegeven. Op het gebied van 'character design' mag ook alle lof uitgaan naar de ontwerpers van de reeks. De grafische kunstjes die zij hebben uitgehaald, zijn werkelijk om duimen en vingers bij af te likken. Ook de Mobile Suits en Gundams spatten zodanig van het scherm af, dat het lijkt alsof ze echt in je woonkamers staan te knokken. En dat is nog enkel in de eerste oogopslag. Wie dieper gaat kijken, zal merken dat ook de emoties in deze reeks zeer menselijk aanvoelen. Gevoelens als wraak, woede, verliefdheid, verlegenheid en vreugde spatten figuurlijk van je scherm af, en wie zich helemaal inleeft, zal enkele keren een traantje moeten wegpinken. Ik spreek uit ervaring. Ook de muziek ondersteunt hierin. Avontuurlijk/actievol wanneer er zich een groot gevecht afspeelt, breekbare zang waarbij het de bedoeling is een gevoelige snaar van de kijker te raken. Op het gebied van betrekking van zijn publiek, is GSD dus zeker een grote aanrader.

Niet alles is echter rozengeur en manenschijn, ook niet hier. GSD mag dan een meesterlijk goede reeks zijn, hier en daar zitten er wat mankementjes. Zo zijn de grootste gevoelens van bepaalde personages altijd sterk overheersend, zodat je bijna het gevoel krijgt naar een verzameling Mary Sue's zit te kijken. Melodramatisch is een woord dat mij vaak te binnen schoot bij enkele tritagonisten. Daarnaast is het aangeraden constant je aandacht op de stemmen te houden. Lange gesprekken zijn relatief vaak aan de orde in de reeks, zodat je soms het gevoel krijgt door een zure appel heen te moeten bijten. Adrenalinefans gaan dan roepen: "Ik kijk Gundam, ik wil gevechten, geen gesprekken!!!" En eerlijk? Ik heb dat ook al wel vaker geroepen... Nu zijn deze gesprekken soms wel cruciaal voor het verhaal. Over die gevechten gesproken: het viel mij vaak duidelijk op dat de makers alle aandacht hebben gegeven aan de belangrijkste Mobile Suits & Gundams, zodat het lijkt alsof alle normale Suits gewoon klonen van elkaar zijn qua bewegingen en acties. Dit gaat op de lange termijn echt wel vervelen, wat jammer is, omdat die gevechten toch zeker de moeite zijn...

Als afsluiter geef ik graag een beetje een persoonlijke visie op de personages. Mijn eeuwige favoriet is en blijft altijd Athrun Zala. Zijn geweldige karakter en vriendelijk gedrag hebben me altijd kunnen bekoren, nog niet in het minst omdat ik me heel goed in hem kan terugvinden. Hij zal altijd en eeuwig alles opofferen om voor zijn dierbaren te vechten, en is ook niet bang om zelf daar alles voor op te offeren. Zijn mindere kant, die iedereen natuurlijk heeft, is dat hij soms veel twijfelt eer hij eindelijk beseft wat hij wilt. Net als mij is ie dus een eeuwige treuzelaar, maar eenmaal op gang, is hij onhoudbaar.

Zoals iedereen zijn favoriet heeft, heeft iedereen echter ook zijn minst favoriete personage. Nu heb ik in GSD nooit echt een personage gezien dat ik compleet niet leuk vond, maar aan bepaalde personages heb ik me soms wel durven ergeren. Hier gaat het dan voornamelijk om 1 van de meest geliefde koppeltjes uit de reeks, Kira Yamato en Lacus Clyne. Begrijp me niet verkeerd, het zijn prachtige personages, maar soms durven ze iets TE melodramatisch uit de hoek te komen, zodat ze meer naar Mary Sue-karakters neigen dan naar evenwichtige personages. Dit vond ik dan weer niet terug in bijvoorbeeld Athrun Zala of zoals Rey Za Burrel. Echter, wie jullie favoriet is, is geheel je eigen beslissing.

Mijn conclusie over Gundam SEED Destiny is dus dat het een geweldige goede reeks is, evenwichtig en knap in elkaar gestoken. De Gundams zijn om duimen en vingers bij af te likken, evenals de personages. De minpunten zijn miniem, maar schrikken niet terug om goed op te vallen, zodat je wenkbrauwen er soms van omhoog gaan. Al met al geef ik Gundam Seed Destiny dus een welverdiende 8,8 op 10.

Ahab