``84``

Ik laat mijn breedste lach zien. ‘graag, kan je dit mengen’ ik leg wat spullen voor Sam neer en draai me om naar de messen. Sam kijkt eventjes naar me voordat ik de uien begin te snijden. De tv staat aan en Dean grinnikt even. Ik zit na te denken over van alles maar steeds komt de mogelijkheid om Sam en Dean te offeren omhoog. Een felle pijn doet me een klein gilletje uit slaan. Sam kijkt gelijk mijn kant op en Dean sprint naar de keuken. ‘damn, ik moet voorzichtiger doen’ mompel ik terwijl het bloed uit mijn vinger druppelt. ‘ik pak een pleister’ mompelt Sam. Dean loopt weer terug naar het bed en maakt het zich gemakkelijk. Sam pakt mijn vinger vast en plakt de pleister op mijn vinger. ‘is alles oké met je?’ zijn stem dringt diep door in mijn hoofd. Ik wil het vertellen, ik wil vertellen dat ik Kane had gezien en dat ik de neiging had een van de broers te offeren of allebei. Ik knik en maak het mes en plank schoon. Als het eten bijna klaar is kijk ik naar Sam die een biertje pakt en een slok neemt. Het mes dat ik in mijn hand heb voelt zwaar maar zo veilig. ‘Alex… mag ik wat vragen?’ ik laat het mes in de gootsteen vallen en knik naar Sam. ‘natuurlijk Sam’ ik ga tegen het aanrecht aan staan en kijk hoe Sam naast me komt staan. ‘je hebt nog een broer toch?’ ik sluit mijn ogen. ‘nee, hij is net als mij vader verdwenen toen ik nog klein was’ Sam knikt. ‘weet je nog welke dag dat was?’ ik draai me om en haal het eten van het vuur. ‘Sam… dat was vandaag, en ik weet dat er elk jaar weer iets gebeurt. John heeft me voor gaan de jaren geholpen, mijn moeder heeft het me ooit verteld. Ik weet ook dat ik steeds vergeet wat er gebeurt nadat het IS gebeurt’ Sam trekt me in een omhelzing. Iets in me zegt dat dit de kans is. Mijn hand gaat zo snel naar het mes in de gootsteen dat ik het bijna niet door heb. ‘dat dacht ik dus niet!’ Dean pakt mijn pols vast en wringt het mes uit mijn hand. Mijn blik gaat naar het raam en ik zie Kane ervoor staan. Hij staat naast een man waarvan ik het gezicht niet goed kan zien. Maar ik weet wie het is, het is mijn vader. ‘het spijt me’ zeg ik. Ik val op mijn knieën en voel de vermoeidheid toe slaan. ‘ik snap het niet, de aanvallen zijn minder erg dan voorgaande jaren’ Dean trekt me op mijn voeten en zet me op de stoel. ‘we gaan eten, en dan praten we er verder over’ ik knik maar weet dat ik het na het eten allemaal weer vergeten zou kunnen zijn.