Hoofdstuk 4

Hoofdstuk 4

Mijn leven stelde niet zoveel voor. Het begon langzaam in te storten, zoals het huis waar ik in leefde. Ik leefde met de dag en plande niets vooruit omdat alles op het laatste moment toch niet door zou kunnen gaan of dat er weer iets tussen kwam. Het enige wat vast was in mijn leven was mijn baan. Het was niets bijzonders, serveren in de horeca, maar het was mijn houvast. Het contact met de klanten was gezellig – hoewel als sommige mensen een drankje teveel ophadden ik toch echt versterking erbij moest roepen – en ik genoot ervan. Het was het enige positieve in mijn leven.

“Hoi Caitlin!” zei Ashley enthousiast zodra ik binnengelopen kwam. Ashley en ik zijn ooit tegelijkertijd begonnen met hier te werken en hebben de grootste lol op het werk. Buiten het werk om zien we elkaar bijna nooit omdat ik het op afstand weet te houden. “Hoe was de crematie?”

Ik haalde mijn schouders lichtelijk op. “Hetzelfde als altijd. Tranen, mensen die me vreemde blikken geven en geode. Het verandert nooit,” reageerde ik en forceerde een glimlach op mijn gezicht. Ashley was de enige waarmee ik over deze dingen praatte en ze wist dan ook bijna alles. Bijna alles.

“Laten we maar aan het werk gaan, geen tijd te verliezen,” zei ik vervolgens om van onderwerp te veranderen en ze knikte voordat we onze werkkleding aantrokken en de zaak inliepen.

“Wie neemt welke tafel?” vroeg Ashley aan me en ik keek even rond.
“Ik neem de even nummers en jij oneven, dat een deal?”

Ze knikte en pakte haar notitieblok en pen die ze vastklipte aan de buidel waar ze het geld in bewaarde om aan de klanten te geven zodra deze betaald hadden. Ik deed hetzelfde en trok mijn staart nog een keer wat strakker om er zeker van te zijn dat deze niet zomaar uit zou zakken tijdens het bedienen voor ik naar de eerste tafels toeliep om de bestellingen op te nemen en deze vervolgens in de computer in te voeren.
Na een uur of twee kwam er een groep jongens binnengelopen – vergezeld door een paar meiden die overduidelijk in de minderheid waren, er waren meer jongens bij dan meiden. En wat een geluk heb ik vanavond toch weer, tafel acht was de tafel waar ze naartoe werden begeleid. Geweldig. Ik heb altijd al een voorkeur voor grote groepen – en als het nog niet duidelijk is, dat is sarcasme.

Met een zucht, en moed die ondertussen in het topje van mijn teen zat, liep ik er op af en begroette ze allemaal met een glimlach om de bestelling op te nemen. Een voor een bestelden ze wat te drinken en te eten, en ineens hadden twee ogen mijn aandacht gevonden. Het was de jongen uit de trein.

Just my luck.