049.

Met Harry en Niall aan mijn zijde sta ik in een overvolle zaal. We zijn via een zijdeur de zaal ingegaan zodat we vooraan kunnen staan zonder dat we lang binnen hoefde te zijn. Het publiek bestaat vooral uit mensen van onze leeftijd, een paar meisjes kijken raar op als ze de jongens zien maar gelukkig worden ze netjes met rust gelaten. Als ze echt zo'n typische boyband zijn luistert minstens 97% van dit publiek hun muziek niet eens. Zodra de lichten uitgaan klamp ik me uit paniek vast aan de arm van Harry. Aan zijn bewegingen merk ik dat hij schrikt maar als hij door heeft dat ik het ben wrijft hij met zijn andere hand geruststellend over mijn handen. De intro begint en het enige dat ik nog kan denken is dat ik hier weg wil. Al jaren hebben ze dezelfde intro. Er loopt dan ook een rilling over mijn rug bij het horen van de sirenes in hun intro. Meteen laat ik Harry's arm los en plaats ik ze over mijn oren en mijn ogen knijp ik dicht. Op de een of andere manier wordt de intro die normaal 1minuut en 43seconde duurt al na de eerste paar sirenes afgebroken. Harry en Niall slaan hun armen om me heen en proberen me weer rustig te krijgen.

Ik kan dit niet, niet zonder Sjoerd, niet vandaag. Hij had hier bij moeten zijn. Ik voel me schuldig dat ik hier sta zonder hem. Dit is iets wat we altijd samen deden en nu sta ik hier met Niall en Harry. Het voelt niet goed, alsof ik Sjoerd heb vervangen. Niet dat dat ooit zal kunnen. Tranen stromen geluidloos over mijn wangen en smekend kijk ik in de ogen van Niall, smekend om me weg te laten gaan. Met een bescheiden glimlach op zijn gezicht schudt hij zijn hoofd. Hij pakt mijn hand vast en draait me terug naar het podium. Het hele concert beleefde in een soort roes, de tranen blijven over mijn wangen stromen en mijn hele lichaam doet pijn. Alle oude liedjes brengen herinneringen naar boven met sjoerd en bij de nieuwe liedjes doet het pijn dat ik weet dat hij het niet kan horen. Op de plaats waar mijn hart hoort te zitten zit een groot gapend gat dat ik op dit moment net zo goed voel als toen ik nog in Nederland woonde. Op de een of andere manier heb ik mezelf voor de gek kunnen houden toen ik naar Engeland verhuisde. Ik maakte mezelf wijs dat ik op vakantie was en dat mijn ouders en broer nog gewoon thuis in Nederland zaten. Niemand die me er aan konden herinneren dat dit niet zo was want ik had gewoon niemand. Niemand, tot deze jongens de verantwoordelijkheid voor mij op zich namen.

"het volgende liedje hebben we geschreven voor een dierbare vriendin van ons. Twee en een half jaar geleden is een goede vriend van ons overleden. Nog elke dag missen we hem, maar degene die hem natuurlijk het meest mist is zijn zusje. Pinguin, deze is voor jou en Sjoerd" zegt Martijn duidelijk met een brok in zijn keel voordat ze het volgende liedje beginnen. Mijn adem houd ik in en ik vouw mijn handen tot vuisten. Mijn hoofd schreeuwt dat ik moet weglopen maar mijn lichaam wil niet bewegen. Hierdoor word ik gedwongen om naar het liedje te luisteren.

And you will live on
Our hearts will beat stronger
As we remain as one
We will last just a little while longer

And as we pull ourselves together
We can't help, but be torn apart
And we will always have each other
Just like it was from the start

When five becomes four
And four becomes one
You're not just passing on
You're passing on all the fun we had
You made us laugh
We only cried, but once
You made us laugh
In photographs, on display for everyone

Now the time has come now
And we must figure out
Driving north or going south
Growing up or falling down

And as we pull ourselves together
We can't help, but be torn apart
And we will always have each other
Just like it was from the start

When seven becomes six
And six becomes five
You're not just passing on
You're passing on all the fun we had
You made us laugh
We only cried, but once
You made us laugh
In photographs, on display for everyone

And the time has come now
And we must figure out
Driving north or going south
Growing up or falling down

De tranen stromen niet alleen over mijn wangen maar ook bij de rest ban de bandleden kan ik tranen ontdekken. Meteen na het liedje word ik opgetild en backstage gebracht. Verward staar ik voor me uit als ik op de bank word neergezet. Mijn hoofd is zo'n puinhoop dat ik niet eens meer kan nadenken en de pijn in mijn lichaam wordt steeds erger. Als iemand een zakje voor mijn mond houdt merk ik pas dat ik weer aan het hyperventileren ben. Eigenwijs als ik ben duw ik het zakje meteen weer weg. Ik weet wat er nu gaat komen en het is het enige dat me nu van mijn pijn af kan helpen. Met veel moeite blijf ik tegenwerken wat natuurlijk niet makkelijk is met twee jongens. Uiteindelijk voel ik mijn lichaam zwaar worden en mijn ogen vallen dicht. Zwart, alleen maar zwart. Geen pijn, geen gedachtes, geen tranen, hele aal niets. Alleen maar zwart.