OO8

“Waarom heb je me niet gebeld? Ik had gehoopt dat we valentijn samen konden vieren.” Haar gezicht vormde zich om tot een triestige snoet die perfect bij haar nog onaangetaste huid paste. Het kruisverhoor begon en Liam rolde met zijn ogen terwijl ze het zag. Nog voor hij aanstalten kon maken om zijn mond open te doen, was ze hem voor. “Ik weet dat je het moeilijk hebt, maar het leven gaat verder. Je kan niet eeuwig vastzitten.” “Wat denk je dat ik probeer te doen?” snauwde hij arrogant. Hij was er nog niet klaar voor. Jayda spookte nog altijd rond, maar ze was vooral nog te overheersend aanwezig in zijn hart, tegen zijn wil in en ondanks hun tragisch afgelopen geschiedenis.
Tegen middernacht, en meteen ook een paar glazen witte wijn verder, droeg Liam Suzanna naar zijn slaapkamer. Alcohol bood altijd een tijdelijke oplossing. Terwijl ze hun weg verderzetten lieten ze een spoor van kleren achter. Suzanna’s dot was uit elkaar gevallen, waardoor haar haren sluik over haar schouders hingen. Haar lippen persten zich op die van Liam, die deze maar al te graag ontving en hevig verwelkomde. Het verleden kon hij niet meer terugkrijgen en dat was hard, zo hard dat hij het heden in een toekomst probeerde te forceren. “Waarom doen we dit?” mompelde ze. Haar vingers gleden over zijn ontblote rug. Ze zette haar nagels erin en keek toe hoe zijn ogen pijn uitstraalden, maar ook genot. “Omdat we dit willen”, hijgde hij. Hoe fout het ook was om zich weer in haar vangnetten te laten verstrengelen, de alcohol moedigde zijn zintuigen alleen maar aan. Het verstand zou later wel spijt krijgen, helaas.
Hij wierp haar lichaam op de zachte donzen lakens en staarde haar aan. Kronkelend werd ze een met de zachtheid die haar lichaam omsingelde. Tergend langzaam kroop hij over haar heen en liet hij zijn handen over haar naakte lichaam glijden. “Dit is fout”, zei hij tegen zichzelf. Toch weerhield hij zichzelf niet en zette hij het spel verder.