Proloog

Met piepende remmen kwam de auto to stilstand en woest draaide Ty zich om. ‘Weet je, Julah, loop zelf maar lekker.’ Hij klonk niet boos meer, hij klonk uitgeput, alsof hij iets opgaf. Wat hij eigenlijk ook deed, hij gaf het op om mijn gedrag te accepteren.
‘Wat? Dat kan je niet maken!’ protesteerde ik, ‘Ik ga mooi niet heel dat pokke-eind terug naar het appartement lopen!’
Ty stak zijn arm tussen de stoelen door en gooide de deur aan mijn kant open, ‘Ik ga je niet rijden.’ zei hij rustig, ‘dus je kan zelf uitstappen, of ik gooi je eruit.’ Ik opende mijn mond om iets te gaan zeggen maar hij brak me af, nog voordat er geluid uit mijn mond kwam. Zijn stem klonk nu niet meer rustig. Hij was weer gaan schreeuwen, net als hij deed voordat de auto was gestopt. ‘Ik ben het zat Julah! Ik ben het verdomme helemaal zat! Ik had zin in een leuke vakantie met mijn vrienden maar je verpest het gewoon helemaal met die klote-attitude van je!’ Zijn gezicht liep rood aan en zijn geschreeuw deed pijn aan mijn oren. Maar ik bleef rustig in de auto zitten, wachtend tot hij klaar was met zijn tirade.
‘Met elk uitje, elke autorit loop je overal op te zeiken Juul! Ik keek uit naar deze vakantie maar jij loopt alles te verkloten! Ik heb hier geen zin meer in! Ga nu direct met die rotkop van je mijn auto uit of, ik zweer het, ik gooi je eruit!’ Hij haalde diep adem door zijn neus en keek me met een diepe frons strak aan, wachtend tot ik zou vertrekken. Ik bewoog mijn ogen naar rechts, hulp zoekend bij Puck. Ze haalde haar schouders op ‘Hij heeft gelijk Juul, ik heb er ook geen zin meer.’ zei ze zacht.
Ik zuchtte diep, ‘Oké.’ zei ik, terwijl ik mijn gordel losklikte. ‘Best, ik ga wel lopen. ‘ Ik stapte rustig uit de auto, ‘Fijne vakantie!’ brulde ik terwijl ik de deur met een knal dichtsmeet. Door het raampje aan de passagierskant zag ik Josh naar me staren. Hij had zich de hele rit stilgehouden. Ik realiseerde me dat hij eigenlijk altijd stil was als we ruzie hadden. Josh leunde met zijn hoofd tegen het raam en keek een beetje zielig naar me op. Ik glimlachte scheef naar hem, bij wijze van verontschuldiging en als antwoord sloot hij een seconde zijn ogen. Ty startte de auto en langzaam begon de auto te rijden, alsof hij me nog een kans wilde geven om hem terug te roepen en weer in te stappen. Maar ik bleef staan en hield me stil. De auto bleef lang in zicht en daardoor realiseerde ik me op welk punt ik eigenlijk uitgestapt was. Ik draaide een rondje om mijn as om de omgeving te bestuderen, om tot de conclusie te komen dat er niet echt een omgeving was. Ik stond langs wat een eindeloze weg leek, midden in een droge woestijnvlakte. Een paar meter naast me stond een zielig boompje en hier en daar zag ik een uitgedroogde struik of een rots en dat was alles. Ik stond in de middle of nowhere van Australië. Langzaam begon ik in dezelfde richting te lopen als waarin de auto, die ik nog steeds vaag kon zien, weg was gereden. Ik realiseerde me nog niet echt wat er was gebeurd, of wat er nu ging gebeuren. Ik liep maar gewoon door en zou kijken waar ik uitkwam.