Hoodstuk twintig: Home again • 20.1

Hoofdstuk twintig: Home again


Het vliegveld. Een plek die Camille liever nog wat langer had willen vermijden. Enkele maanden geleden was ze er aangekomen vanuit Australië met het plan om haar gedachten ergens anders op te zetten. Dat plan was geslaagd, tot op een zeker punt. Ze had toen zeker niet verwacht om zo snel alweer terug op het vliegveld te staan.
In haar tijd in Engeland had ze veel meer vrienden gemaakt dan ze ooit had durven dromen. Eigenlijk had ze dat vooral te danken aan haar fantastische neef die haar had voorgesteld aan zijn vrienden. Ze hadden het duidelijk geen probleem gevonden haar op te nemen in de groep. Vanaf dag één had ze zich al één van hen gevoeld.
Met een diepe zucht liet ze de blonde jongen zijn armen om haar lichaam heen sluiten. Als er één iemand was waar ze echt heel erg veel aan had gehad was het Niall wel. Voor haar was hij dan ook zo goed als haar beste vriend. Ze zou hem in ieder geval nooit meer vergeten. Al was dat ook niet moeilijk met zo’n schattig accent.
‘Ik ga je missen Kangaroo,’ mompelde hij zachtjes tegen haar haren terwijl hij haar stevig knuffelde. Stiekem was hij wel een beetje aan het meisje gehecht geraakt. Hij liet haar dan ook niet graag terug naar huis gaan.
‘Ik ga jou ook missen Leprechaun. Maar ik kom terug om de sneeuw te zien, beloofd,’ verzekerde ze hem ervan. Ze had het hem al een keer eerder beloofd, maar het leek haar wel een goed idee om het nog een keer te zeggen.
Toen Niall haar eindelijk weer losliet werd ze alweer belaagd door een volgend iemand. Deze keer was het Leonore die haar vriendin nog een laatste knuffel wou geven. Ook haar ging Camille zeker en vast missen.
‘We bellen, sms’en, e-mailen en weet ik veel wat allemaal, oké?’ Leonore keek Camille doordringend aan waarna ze een bevestigend knikje kreeg. Ook al zou Camille helemaal in Australië zitten, toch wou ze contact houden.

Nadat ze uiteindelijk alle jongens gehad had was ze bij de laatste persoon aangekomen. Het zou haar nog het meest pijn gaan doen om afscheid te nemen van Zayn. Ze zou hem tenslotte een hele lange tijd niet gaan zien en dat maakte haar toch wel een beetje bang. Er kon veel gebeuren in die tussentijd.
‘Zayn, niet doen,’ wist ze nog met moeite uit te brengen toen ze zag hoe zijn ogen blonken. Het was een teken dat hij op het punt stond om te gaan huilen, iets waar ze niet tegen kon. Ze zou dan zelf ook gegarandeerd in huilen uitbarsten als hij eenmaal zou beginnen. Het was vreemd, maar ze kon er gewoon niets aan doen.
‘Sorry,’ antwoordde Zayn op een zachte toon die bijna niet te verstaan was. Zijn keel deed pijn van de tranen die hij hopeloos probeerde tegen te houden. Om wat anders om handen te hebben sloeg hij zijn armen om haar heen waarna hij haar dicht tegen zich aantrok. Het liefst zou hij haar nu nooit meer loslaten.
Camille liet haar hoofd voor een kort moment tegen zijn schouder rusten. Ze zou zijn knuffels gaan missen. Gewoon omdat ze zich veilig voelde in zijn armen. Het duurde niet lang voordat Zayn zijn greep een beetje verzwakte en zijn lippen die van haar vonden. Een laatste kus voordat ze op het vliegtuig zou stappen en iedereen achter zou laten. Alle mensen waardoor ze eindelijk weer een beetje kon leven zonder zorgen aan haar hoofd.