OO6 - 22 Juli

‘Wat doe je?’vroeg May. Zayn rommelde en mompelde iets terug.
Het was inmiddels avond en buiten begon de schemering in te zetten. May zat op de bank in de woonkamer met een boek op haar schoot. In het begin had Zayn zich verbaasd over de manier waarop May probleemloos een boek las in braille, maar na een tijd besefte hij zich dat het voor haar hetzelfde was als dat Zayn een boek zou lezen. Het was alleen maar mooi dat zij die mogelijkheid ook had.
‘Zayn, wat spook je uit?’klonk haar zoete stem opnieuw door de kamer.
Zayn rechte zijn rug en voelde aan het doek of hij goed zat. Hij schraapte zijn keel en haalde diep adem. Het was intens donker.
Behoedzaam zette hij een stap vooruit waarbij hij zijn armen voor zich uitstak op de tast. Hij hoorde dat May bewoog, al had hij geen idee wat ze deed.
‘Zayn,’zei ze nu. Berispend, omdat hij haar geen antwoord gaf. Hij hoorde dat ze dichterbij kwam.
‘Blijf daar,’reageerde hij. ‘Ik probeer naar jou toe te komen.’
‘Wat..?’
‘Ik heb een blinddoek voor, dus het zal niet zo snel gaan. Maar wacht, ik kom naar jou toe.’
‘Oh Zayn, doe niet zo gek,’fluisterde May zacht.
‘Nee, ik wil graag weten hoe het is. Ik wil graag doorkrijgen hoe dit voor jou is. Zo zonder enig beeld van alles om je heen. Alles op gevoel.’ Zayn schuifelde voor zich uit, zijn handen tastend naar iets wat mogelijk in de weg kon staan. Met de volgende stap die hij zette kwam hij met zijn knie ergens tegen aan.
‘Ho, shit,’reageerde Zayn verrast.
‘Voorzichtig, dat is de tafel.’
‘Hoe weet je dat?’ Zayn was verbaasd om May’s opmerking. Zij was degene die niets zag.
‘Het geluid. Ik zei toch dat mijn andere zintuigen zijn versterkt. Ik loop ongeveer op aftasting via geluid,’legde May uit.
Zayn glimlachte en zette een paar volgende stappen. De wereld om hem heen was plotseling zo groot, zo onvoorspelbaar. Hoe kon een meisje zo eerlijk en puur in zo’n gevaarlijke onzichtbare wereld leven, vroeg Zayn zich af terwijl hij verder schuifelde richting May.
Voor zijn gevoel was hij nog maar twee meter verder toen hij May’s handen voelde die de zijne vastpakten.
‘Hé, ik zei dat je moest wachten.’
‘Ik weet het, maar ik wilde je een stukje tegemoet komen. Je bent echt een gek, weet je dat?’
Zayn zweeg en bracht zijn handen naar May’s gezicht. Hij voelde met zijn vingertoppen elk stukje van haar gave huid. Haar wenkbrauwen, langs haar ogen waarbij haar wimpers zijn vingers streelden. Langs haar kleine neus, over haar zachte wangen, langs haar kaaklijn en weer omhoog naar haar mooie lippen. Ze leek nog prachtiger nu hij haar zo leerde kennen. Daarna liet hij zijn vingers langs haar hals glijden, over haar sleutelbenen, schouders, zij, heupen en de welvingen rondom haar borsten. Dit was May, en hij was onophoudelijk verliefd op haar.
‘May, ik wil nog zoveel doen en beleven. Ik wil zoveel bereiken en mee maken in mijn leven. Maar ik weet dat dit altijd het hoogtepunt zal blijven. Jij hebt mij de wereld laten zien op een hele andere manier en die manier zal van mij altijd een beter mens maken.’
May’s vingers gleden over zijn gezicht, langs de lijnen van zijn lippen. ‘Zayn, hou op,’zei ze zacht, niet in staat om genoeg kracht te verzamelen om hem daadwerkelijk te laten stoppen.
‘Weet je, May? Jij bent een nova. Dat is een ster die een plotselinge uitbarsting heeft waarbij de helderheid van die ster tien duizend tot honderdduizend keer zo groot wordt. Dat ben jij. Mijn weg verlichtend.’
‘Oh Zayn, sst.’
Daarna drukte Zayn zijn neus tegen de hare, op de tast met zijn lippen zoekend naar de hare, die in een hunkering de zijne al hadden gevonden. En als een man zonder zicht zag Zayn in die geweldige zoen alles wat hij wilde zien. Hij zag de toekomst, met May aan zijn zijde en vanaf die dag zou het nooit meer anders zijn.