H7 * Ik wil geld!

Ik zat intussen al weer in het kantoor. Ik was weer bezig jurken te ontwerpen. Dit was echt stom werk, potverjandorie. Oh sorry, ik wou niet zo grof zijn. Maar goed, als dat modemens wilde dat ik jurken maakte, moest ze me wel geld geven. Ik kwam in opstand! Ik liep de kamer uit naar het kantoor van Coco. Nee, ik ga niet op de deur kloppen, dacht ik. Ik storm gewoon naar binnen. En dat deed ik, maar toen ik binnen was keek ze wel heel erg verdrietig. Nou pech gehad, ik ben toevallig ook heel verdrietig. Waarom zou zij meer rechten hebben dan ik? "Ja, wat kom je doen Dary?" vroeg Coco met een klein stemmetje. "Ik eh.. Nou kijk, eigenlijk vind ik dit werk niet zo leuk." Ik pakte een stoel en ging tegenover Chanel zitten. "In de toekomst zou dit kinderarbeid zijn en ik wil dit helemaal niet. Ik wil terug naar huis. Dusse... Zou ik misschien wat loon kunnen krijgen?" Toen begon Coco te huilen. Dikke tranen kwamen uit haar ogen. Als ze mascara in deze tijd zouden hebben, waren de strepen onder haar ogen erg dik en groot geweest. "Lieverd," begon ze. "Ik zou je dolgraag geld willen geven. Dit zou een chique modehuis moeten zijn waar alle werknemers genoeg geld zouden krijgen, maar," ze begon al weer te huilen. "Ik ben blut, ik zit diep in de schulden. Niemand wilt kleren bij mij kopen." Eigenlijk kreeg ik medelijden met haar. Ik had altijd neergekeken op modeontwerpers, omdat ze zo arrogant waren maar Coco leek eigenlijk best aardig. "Mevrouw," ik probeerde haar op te beuren. "Er zijn vrijwel geen winkels die meteen goed lopen. Ik mag dit eigenlijk niet zeggen, maar als het u kan opbeuren: Chanel wordt later in 2012 één van de grootste winkels in de mode-industrie." "Echt?" Ze keek me aan en door het water in haar ogen zag ik nog een twinkeltje blijdschap. "Ja, echt," antwoordde ik.

Ik heb geen advies nodig, maar goedkeuring.
~Coco Chanel