H3 * Het tasje

Ik draaide me geschokt om. Ik zag een heel oud mannetje achter me, hoe wist hij mijn naam? "Kom mee Dary,"zei hij. Ik was te geschrokken om meteen te antwoorden. Hij leek wel een gnoom, met zijn bochel. Eindelijk kon ik dan toch iets zeggen. "Wat... Hoe... Hoe kent u mijn naam?" Ik was eigenlijk nog steeds te geschokt op niet te stotteren. "Dat vertel ik je straks meisje, eerst dit." De oude man liep naar een kamertje toe, waarschijnlijk een kantoor. Hij zag er dan wel eng uit, erg gevaarlijk leek hij niet. Ik liep achter hem aan. "Zo," zij hij. Hij pakt een stoel voor mij erbij en ging zelf achter het bureau zitten, want het was inderdaad een kantoor. "Je vraagt je vast af waarom ik zo nodig met je moet praten en hoe ik je naam ken." Ik knikte "Voordat ik het je vertel, wil je misschien een koekje?" Hij hield me een koektrommel voor. Chocoladekoekjes, mijn favoriet! Ik nam er één maar ik wacht tot hij ook een koekje at, toen pas begon ik ook te eten. Je weet maar nooit, misschien zit er wel gif in. "Oké," begon hij. "Je moet wel weten dat wat ik ga vertellen erg vreemd kan klinken, maar alles is waar." "Ehm... Oké," ik wist niet zo goed wat ik er van moest denken. De man-gnoom merkt blijkbaar dat ik me niet op mijn gemak voelde. "Ik heet Harry," zei hij. "Dary," zei ik. "Dat weet ik, ik weet alles over je. Laat me het vertellen," was het antwoord.

"Lang geleden, heel lang geleden, ik was nog niet geboren zo lang geleden, was er een dame. Gabrielle Chanel. Je kent Chanel toch wel? Ik hoop dat je niet te veel daarover weet." Ik knikte, maar waarom mocht ik er niks over weten? "Gabrielle Coco Chanel. In 1909 richtte ze een modehuis op. Maar het ging in het begin nog niet zo goed. Niemand kocht die ordinaire kleding."
Ik was zeer verbaasd dat een oude man wat over mode wist, maar goed.
"Toen kwam er een soort jonge heks om haar te helpen, niemand wist dat. Maar ik vond een paar jaar geleden een duur Chaneltasje en kocht hem voor mijn vrouw. Ik zag dat er papier in en haalde dat eruit. Ik gaf het tasje aan mijn vrouw en het papier had ik ergens verstopt. Maar Trudie is twee jaar geleden overleden. Ik zette het tasje in de winkel en toevallig vond ik het papier ook weer. Maar het komt er op neer, die heks was een meisje uit de toekomst. Ze was geen heks, maar een gothic.
Dat meisje, dat ben jij."

De enige mooie ogen zijn die, welke je vol tederheid aankijken.
~Coco Chanel