OO4 - 8 Juli

‘Zijn er geen mogelijkheden, May? Ik bedoel, heb je er al eens naar geïnformeerd?’ Zayn zat naast May op zijn bed in zijn kamer, terwijl de andere jongens in de woonkamer een film zaten te kijken. May was nog steeds lichtelijk gevoelig na de verrassing van die middag, dus wreef Zayn zacht over haar hand, hopend dat ze niet terugdeinsde van zijn vraag.
‘Ja, we hebben er al naar geïnformeerd. Vooral mijn ouders. Direct na het ongeluk hebben ze al alle opties bekeken. Sommige operaties waren nog gruwelijker dan andere en omdat ik nog maar vijf jaar was, wisten ze niet hoe dat zou uitpakken voor in de toekomst. Ik moest nog zoveel groeien dat het werd afgeraden. En nu, nu weet ik niet beter. Mijn ouders blijven alles mogelijkheden in de gaten houden. Wanneer mijn vader weer iets leest op internet over een nieuwe operatie klopt hij op mijn deur om mij er over te vertellen. Maar mijn antwoord is en blijft nee.’
Zayn hief zijn hoofd en keek May aan. Haar starende en bevroren blik boorde door hem heen, maar het voelde al normaal. Toch was hij verrast door haar woorden.
‘Ik weet dat dat raar klinkt. Ik heb vijf jaar van mijn leven kunnen zien en toch verkies ik het blind zijn boven zicht. Maar, het is zo dat mijn zintuigen zo zijn aangepast dat ze allemaal vele malen sterker zijn geworden. Mijn andere zintuigen zijn mijn ogen geworden. Wanneer ik straks weer zou kunnen zien, zou ik zo erg moeten wennen aan dat nieuwe zintuig, dat ik bang ben dat ik gek word. Ik wil er niet aan beginnen. Ik wil niet iets proberen en teleurgesteld worden of later in de toekomst opnieuw problemen krijgen. Ik herken de wereld om mij heen op mijn eigen manier en zo wil ik de wereld blijven zien. Zonder ingekleurde beelden. “In faith there is enough light for those who want to believe and enough shadows to blind those who don't” ,’zei May en glimlachte. ‘Dat bewijst maar dat ik niet blind ben voor de dingen om mij heen. Ik heb licht in mijn leven, eerlijk waar.’
‘Maar.. Ben je nooit benieuwd naar hoe mensen en dingen er uit zien?’ Zayn luisterde naar May haar mening en kon zich alleen maar afvragen hoe het zou zijn om in een constante alles omgevende duisternis te leven.
‘Ik zie mensen en dingen. Ik zie jou, Zayn.’ May bracht haar hand naar zijn gezicht en streek met haar vingertoppen over zijn wang, langs zijn lippen, naar zijn neus en langs zijn ogen. ‘Ik voel jouw aura en ik lees jouw gezicht door hem te voelen. Ik hoor jouw stem en adem. Ik heb jou op die manier leren kennen en zou niet willen om jou later op een andere manier te moeten leren kennen. Dat wil ik niet. Dit is wie jij bent. Dit is de ware Zayn. Die zie ik, ook zonder zicht. Geloof me,’legde May zacht haar wereld uit. En met haar woorden werd Zayn nog verliefder op haar. Zo heerlijk, zo puur, zo oprecht dat hij nooit meer anders wilde kennen.